Jest to grupa artystyczna z Krakowa. Zajmuje się malarstwem ,rzeźbą, rysunkiem, tkaniną unikatową i scenografią.

Justyna Chudzińska - ur. w 1979 r. w Toruniu. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w 2003 r. w pracowni prof. Jacka Waltosia. Stypendium Sokrates Erasmus w 2002 r. w Antwerpii (Belgia). Stypendystka krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci w Warszawie.

Anna Horoszko - ur. w 1977 w Krynicy. Absolwentka PLSP im. A. Kenara w Zakopanem. W 1997 r. otrzymała stypendium Ministra Kultury i Sztuki. W latach 1997-2002 studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Rzeźby. Dyplom w 2002 r. Uczestniczyła w wystawach zbiorowych i plenerach.

Edyta Jaworska - ur. w 1977 r. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem w 2002 r. w pracowni prof. Jacka Waltosia. Stypendium Sokrates Erasmus w 2002 r. w Acccademia di Bella Arti di Lecce (Włochy).

Iwa Kruczkowska - absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem w 2004 r. na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Jacka Waltosia, z aneksem z Takniny Unikatowej pod kierunkiem prof. Lilli Kulki. Dyplom ze specjalności: Scenografia pod kierunkiem prof. Krystyny Zachwatowicz-Wajdy. W 2006 r. stypendystka Funduszu Stypendialnego Marszałka Województwa Śląskiego.

Magdalena Siejko - ur. w 1977 r. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem w 2003 r. na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Jacka Waltosia. W 2002 r. stypendium Sokrates Erasmus w School of Art w Glasgow (Szkocja). Obecnie pracuje w Teatrze Maski, Lalki i Aktora "Groteska" w Krakowie.

 i Bartek Sobieraj

Bez mała 5 lat temu postanowiłyśmy zawiązać własną twórczą organizację - Grupę 77. Dziś nazywam ją (dla własnej wiadomości) małą fabryką niespożytej siły, determinacji, ciągłych przeobrażeń, dojrzewania, chęci i pasji. Mam bowiem nadzieję, że ta nas nadal nie opuszcza. Jest nas pięć, a nasza grupa jest tworem nieformalnym, aczkolwiek coraz mocniej stąpamy po drogach, które skrupulatnie sobie wytyczamy. Nieprzypadkowe jest to nasz wspólne spotkanie, które tak naprawdę trwa już dłuższy czas. Wszystko zaczęło się jeszcze na studiach. Czasem ubolewamy, że ta piątka to tylko kobiety - chyba jednak łatwiej było się zmobilizować tej naszej znajomości właśnie w ten sposób. Nie jest to jednak żadna premedytacja pseudo-twórczo-feministyczna! Cztery malarki i jedna dyplomowana rzeźbiarka - tak iście formalnie mogłybyśmy się przedstawiać. Kwintet przeróżnych osobowości i temperamentów, spięty w całość z przekory, że skrajności się mimo wszystko przyciągają. Po co jednak określać to tak formalnie i zamykać nawiasem tytułów i profesji. Jest nas Pięć, a tak jakby było nas pięć razy tyle. Pracujemy każda w swoim świecie wizji i przemyśleń, każda mówi swoim niepowtarzalnym językiem, językiem takim, jaki w danej chwili najtrafniej oddaje to, co ma się ważnego do powiedzenia. W gruncie rzeczy nie mamy ze sobą zbyt wielu wspólnych punktów, ale jedno, do czego dążymy, to PRAWDA zbudowana na mocnym fundamencie warsztatu i wiedzy, której nigdy nie dość. Prawda o czasie i świecie, w którym żyjemy, a co za tym idzie, to prawda o nas samych. Pisząc to, nie odkrywam niczego nowego, nie mam nawet takiego zamiaru. Prawda i jej poszukiwanie leży bowiem na drodze każdego człowieka, który szuka istoty bytu. Jako grupa nie posiadamy, co z naciskiem podkreślam, jasno wytyczonego programu, którego sztywno trzymałybyśmy się. Mamy za to IDEĘ, która nas połączyła. Ideę niestrudzonej wiary w prawdę sztuki wyrastającej z głębokich tradycji, nadających sens naszej pracy. Z premedytacją (może jeszcze nie dość głośno i odważnie) występujemy ze swoimi wystawami w opozycji do miałkiej, powierzchownej, zblazowanej mediami, powszechnej wizji współczesnego artysty-demiurga. Mit dzisiejszej rzeczywistości twórczej, która w błyskawicznym tempie wypływa na wyżyny popularności medialno-społecznej jest obelgą wobec całej doczesnej historii sztuki. Łatwość, z jaką można stać się z dnia na dzień "fantastycznym" artystą, zadziwia, gdyż w tej iluzji zagubiona została jakakolwiek już granica tolerancji. Ważne jest, by mieć i osiągnąć wszystko, czyli w gruncie rzeczy nic, a poszukiwanie wartości i istoty zaczęło być zamierzchłym wspomnieniem z lamusa. Dlatego też swoją pracą staramy się stanąć na drodze takiemu pojmowaniu rzeczywistości i staramy się nie tyle odświeżyć dawne ideały i wartości, które nas w sztuce intrygują, co nieśmiało, ale z wielką i twardą determinacją, próbujemy odnaleźć ich istotę oraz dowód na to, że ich uniwersalizm nie przeminął.  /Magdalena Siejko/