Adam Adach
(ur. 1962)
Urodził się w Nowym Dworze Mazowieckim. Ukończył studia weterynaryjne w Warszawie (1981). Pod koniec lat osiemdziesiątych wyemigrował do Francji, gdzie studiował najpierw w École Supérieure des Beaux-Arts w Lyonie (1990), a potem podyplomowo w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (1995). Mieszka i tworzy we Francji i w Polsce.
Twórczość malarska Adama Adacha wielokrotnie koncentrowała się wokół problematyki pamięci. Artysta sięga zarówno do osobistych wspomnień i przeżyć (np. poliptyk Ostatnie lato, wykorzystujący wątki autobiograficzne, 2002), jak również przepracowuje doświadczenie pamięci zbiorowej, podejmuje wątki z mniej lub bardziej odległej historii, w tym tematy związane z doświadczeniem Holocaustu i drugiej wojny światowej. Takie są m.in. prace Birke (2005), Untitled (Treblinka, 2003–2004) albo realizacja zainspirowana prywatnymi zdjęciami oficerów SS (Akordeon SS, 2013). Punktem wyjścia dla artysty staje się często fotografia – wycinki prasowe, zdjęcia historyczne, ilustracje książkowe, prywatne fotografie. Ten „znaleziony” przez artystę materiał zawsze jednak zostaje przez niego odpowiednio przetworzony, nabiera niejednoznacznego charakteru i nowego kontekstu.
Twórczość malarska Adama Adacha wielokrotnie koncentrowała się wokół problematyki pamięci. Artysta sięga zarówno do osobistych wspomnień i przeżyć (np. poliptyk Ostatnie lato, wykorzystujący wątki autobiograficzne, 2002), jak również przepracowuje doświadczenie pamięci zbiorowej, podejmuje wątki z mniej lub bardziej odległej historii, w tym tematy związane z doświadczeniem Holocaustu i drugiej wojny światowej. Takie są m.in. prace Birke (2005), Untitled (Treblinka, 2003–2004) albo realizacja zainspirowana prywatnymi zdjęciami oficerów SS (Akordeon SS, 2013). Punktem wyjścia dla artysty staje się często fotografia – wycinki prasowe, zdjęcia historyczne, ilustracje książkowe, prywatne fotografie. Ten „znaleziony” przez artystę materiał zawsze jednak zostaje przez niego odpowiednio przetworzony, nabiera niejednoznacznego charakteru i nowego kontekstu.
Wypowiedzi i recenzje
"Skończył studia weterynaryjne w Warszawie (SGGW, Wydział Medycyny Weterynaryjnej, 1981) i pod koniec lat 80. wyemigrował do Francji. W latach 1989-96 pracował z dziećmi w szpitalach psychiatrycznych, wspólnotach dla osób upośledzonych w L'Arche we Francji i Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził zajęcia terapii przez sztukę. Ukończył Ecole Supèrieure des Beaux-Arts w Lyonie (1990) i podyplomowo (ze specjalnym wyróżnieniem) Ecole Nationale Supèrieure des Beaux-Arts (ENSBA) w Paryżu w roku 1995. W 2006 roku artysta wrócił do Polski.
W roku 2004 Centre Pompidou w Paryżu zakupiło do zbiorów jego poliptyk "Ostatnie lato" (2002), zaś w roku 2007 artysta został nominowany do nagrody Marcela Duchampa, najważniejszego wyróżnienia dla młodego artysty mieszkającego we Francji. Artystę reprezentuje kilka galerii w Europie i Stanach Zjednoczonych: w Paryżu (Galerie Jean Brolly), w Wiedniu (Galerie Nächst St.Stephan Rosemarie Schwarzwälder) Berlinie i Zürichu (Arndt & Partner) oraz Nowym Jorku (D'Amelio Terras Gallery).
Adam Adach zadebiutował w 1997 roku na wystawie dyplomów absolwentów szkół artystycznych w Paryżu. Został wówczas zauważony przez krytykę, a recenzent z "Figaroscope" napisał o nim wręcz:
"Uczeń Buraglio i Velickovica pozwala nam wierzyć w malarstwo. Używając prostych motywów i powtórzeń, wśród których królują owoce jabłek i gruszek, tworzy obrazy eleganckie i ironiczne zarazem. Ostre spojrzenie, podkreślone przez zadziwiającą kontrolę nad materią malarską."
Kariera Adacha nabrała jednak rozpędu dopiero po zaproszeniu go przez Hansa Ulricha Obrista do udziału w wystawie "Urgent Painting" (2002, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris). W 2003 roku paryski galerzysta Jean Brolly zorganizował artyście indywidualny pokaz w swojej galerii, wprowadził także jego prace na targi FIAC i Art Paris.
Artysta w rozmowie z Julią Garimorth, opublikowanej w katalogu do wystawy indywidualnej w Muzeum Chagalla w Nicei, wspomina, że powrócił do malarstwa figuratywnego po latach poszukiwań odpowiednich środków wyrazu w abstrakcji i obrazach procesualnych:
"...wynikało to z potrzeby uczestnictwa w życiu ludzi i moich bliskich, bezpośredniego podjęcia semantycznych wątków tego, co maluję".
Malarstwo Adama Adacha podejmuje bowiem problem pamięci, zarówno tej istniejącej w wymiarze osobistym, jak i historycznym. W jego obrazach wątki prywatne, często osnute wokół wspomnień z dzieciństwa, przeplatają się z odniesieniami do historii i doświadczeń zbiorowych. Inspiracją dla malarza bywają anonimowe fotografie, wycinki z gazet, ilustracje w książkach, a także sceny zapisane w aparacie fotograficznym, tak jak w szkicowniku. Cały ten świat obrazów po malarskim przetworzeniu zatraca swój walor dokumentacyjny, zyskuje zaś wymowę bardziej uniwersalną, niepozbawioną przy tym związku z historią. Malarstwo Adacha jest zanurzone w osobistych znaczeniach, ale też rozwarstwia się na wiele kontekstów, jest niemal zupełnie pozbawione narracji lecz wyposażone w emblematyczną anegdotę.
Artysta powraca w niektórych swoich pracach do abstrakcyjnego obrazowania, łącząc np. w dyptykach przedstawienia figuratywne z elementami abstrakcji ("Aelita tam i z powrotem", 2006; "Antonina Traczyk, awangardzistka w układaniu cegieł", 2006; "Wyprawa Kapitana Blooda", 2006). Na dyptyk "Aelita tam i z powrotem" składa się niewielkie płótno przedstawiające scenę z "Aelity", jednego z pierwszych radzieckich filmów science-fiction, wyreżyserowanego w 1924 roku przez Protazanowa. Tytułowa bohaterka jest księżniczką z Marsa, która pojawia się w snach konstruktora Losa, gotowego zrobić wszystko, aby ją spotkać. Zgubne w skutkach próby realizowania utopii przedstawia drugie, znacznie większe płótno z tej pary obrazów, na którym widać kontury sześcianu spadającego w czarną czeluść. Antoninie Traczyk, proletariackiej przodownicy pracy z 1949 roku, towarzyszy obraz nasycony diagonalnymi liniami bez końca i bez początku, zaprzeczenie logiki budownictwa.
Adam Adach bardzo często maluje swoje prace na podstawie znalezionego obrazu - wydobytego z historii, własnej biografii lub wykadrowanego obiektywem aparatu fotograficznego z dziejącego się przed naszymi oczami świata. Jego malarstwo nie jest krytyczne w rozumieniu sztuki krytycznej, która zmierza do wywołania społecznej dyskusji. Jest bardziej refleksyjne, a tym samym wydaje się powrotem artysty do samego siebie, sposobem na znalezienie świeżej, nowej relacji ze światem. Jest też dialogiem, a czasami nawet sporem, jaki malarz podejmuje z zastaną rzeczywistością. Dlatego często materiał wyjściowy, inspirujący Adacha do namalowaniu obrazu, jest przez niego przekształcany, deformowany, pozbawiany jednoznaczności i wzbogacany o rozbudowany kontekst. Czasami przybiera to wręcz formę gry z różnymi wizerunkami, które po zestawieniu ze sobą budują obszerniejszą wypowiedź, jak np. w poliptyku "Prediction" (2007).
Częste u Adacha łączenie wątków autobiograficznych z szeroką sferą kultury i historii powoduje, że jego malarstwo daje się czytać na wielu poziomach i obfituje w zakodowane sensy, które rozkodować może tylko komentarz odautorski. Sam artysta chętniej jednak buduje ze swoich prac nowe narracje, które tworzą na jego wystawach osobne opowieści:
"Tym, co mnie najbardziej interesuje, są relacje, jakie tworzą się między nimi. Nie chodzi przecież o jakieś arbitralne 'arcydzieło', tylko o napływ osobistych obrazów, które mieszają się z innymi, tkwiącymi niejako w pamięci kolektywnej".
Jego twórczość przywodzi na myśl naturę hipertekstu z jego nielinearną narracją i nieokreśloną strukturą, pozwalając uważnemu i wnikliwemu odbiorcy na satysfakcję z odnajdywanych nieoczekiwanych powiązań i "linków". Dzięki temu obrazy Adach wydają się bardzo aktywne w wielu wymiarach.
Uważny odbiorca dostrzeże np. na obrazie "Utopia" (2004), przedstawiającym opuszczony teren wesołego miasteczka z samotnie górującą, potężną konstrukcją diabelskiego młyna, nawiązanie do konstruktywistycznego projektu Tatlina "Pomnik Trzeciej Międzynarodówki", zaś w serii śnieżnych pejzaży, namalowanych w latach 2002-2003, reminiscencje romantycznego klimatu emanującego z malarstwa K.D. Friedricha. Obraz z 2007 roku przedstawia przemysłową niszczarkę do papierów ("Industrial Destruction of Documents"), a więc akt, dokumentów, kartotek i innych śladów historii. Jej olbrzymia czarna czeluść przypomina limbo. Czyściec, a może internetowy system portalowy typu Open Source o tej samej nazwie, przypominające nieograniczone, niemal eternalne archiwum danych.
Obrazy Adacha są odbiciami obrazów przepuszczonymi przez filtr subiektywnego widzenia artysty. To widzenie rozumiane w szerszej kategorii sposobu komunikowania się ze światem. Zmiana optyki, mechaniczna czy świadomościowa, zawsze daje szansę dotarcia spojrzeniem do wieloznaczności obserwowanego obiektu lub zjawiska. Ale pozwala też na odkrywanie nieoczekiwanych podobieństw, jak to między wyalienowanym monumentalizmem budynków rządowych ("Ministerstwo Komunikacji", "Ministerstwo Edukacji", "Ministerstwo Zdrowia", 2006), a przytłaczającą bramą do hurtowni towarów ("Brama", 2007).
Przepuszczone przez filtr fotografii czy reprodukcji prasowej zarejestrowane obrazy, które Adach tłumaczy na język malarstwa, tracą w tym przekładzie nabytą po drodze ulotność i doraźność. Zyskują zaś wyrazistość i rangę. Może na tym polega istotny sens, a także wartość powstawania tych prac. To także pewna forma twórczości krytycznej - w sensie angażowania się w aktualne debaty na temat władzy ("Gabinet", 2007), rozliczeń z niedawną przeszłością ("Aula", 2007) czy zagrożeń skrajnie prawicowymi nostalgiami ("Wilk", "Tania historia", 2007). Na obrazach z tryptyku "Ministerstwa" "tropi" ślady totalitarnych ideologii pozostawione w pomnikach architektonicznych i abstrahując je z kontekstu wskazuje na ponadczasową moc tych melancholijnych wizerunków. Nazwy ministerstw wskazują na obszary nastawione przede wszystkim na relacje z ludźmi. Jednak u Adacha budynki te przypominają raczej warowne twierdze, istniejące same dla siebie.
Gęsta intelektualnie twórczość Adacha zyskuje spójny i wyrafinowany przekaz artystyczny. Obrazy budowane ze zderzenia dwóch mediów, fotograficznego i malarskiego, są niejako beneficjentami obu. Intrygująca ulotność i pozorna przypadkowość fotograficznego kadru łączy się na płótnach Adacha z kolorem, któremu artysta nadaje wyrazistą, materialną jakość. Budowana subtelnymi tonacjami barw i światłem wewnętrzna przestrzeń obrazów zyskuje szklistą głębię i zarazem matową bliskość. Przyjemność obcowania ze sztuką Adacha wynika z satysfakcji odnajdywania na jego obrazach owego barthesowskiego punctum połączonej z rzadko spotykaną wrażliwością malarską.
W 1999 roku Adam Adach napisał:
"Olbrzymi wpływ na moje malarstwo mają dzieła Fra Angelico (freski w zakonie St. Marco we Florencji) podbudowane lekturą książek filozofa i krytyka sztuki Georgesa Didi-Hubermana. Trzy czerwone plamki malowane przez Fra Angelico na zielonym tle, są u niego kwiatkami w biblijnym ogrodzie, identyczne plamki kładzione na nogi Chrystusa stają się jego stygmatami. (...) W malarstwie moim poruszam m.in. zagadnienia amorfizmu i dynamiki symptomów, znaku i fenomenu, figuratywności i figury, nie tylko jako analogii, ale jako oczywistości homologicznej, translokacji miejsca, ekranu rzeczywistości itd." /Autor: Ewa Gorządek, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, listopad 2008/.
W roku 2004 Centre Pompidou w Paryżu zakupiło do zbiorów jego poliptyk "Ostatnie lato" (2002), zaś w roku 2007 artysta został nominowany do nagrody Marcela Duchampa, najważniejszego wyróżnienia dla młodego artysty mieszkającego we Francji. Artystę reprezentuje kilka galerii w Europie i Stanach Zjednoczonych: w Paryżu (Galerie Jean Brolly), w Wiedniu (Galerie Nächst St.Stephan Rosemarie Schwarzwälder) Berlinie i Zürichu (Arndt & Partner) oraz Nowym Jorku (D'Amelio Terras Gallery).
Adam Adach zadebiutował w 1997 roku na wystawie dyplomów absolwentów szkół artystycznych w Paryżu. Został wówczas zauważony przez krytykę, a recenzent z "Figaroscope" napisał o nim wręcz:
"Uczeń Buraglio i Velickovica pozwala nam wierzyć w malarstwo. Używając prostych motywów i powtórzeń, wśród których królują owoce jabłek i gruszek, tworzy obrazy eleganckie i ironiczne zarazem. Ostre spojrzenie, podkreślone przez zadziwiającą kontrolę nad materią malarską."
Kariera Adacha nabrała jednak rozpędu dopiero po zaproszeniu go przez Hansa Ulricha Obrista do udziału w wystawie "Urgent Painting" (2002, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris). W 2003 roku paryski galerzysta Jean Brolly zorganizował artyście indywidualny pokaz w swojej galerii, wprowadził także jego prace na targi FIAC i Art Paris.
Artysta w rozmowie z Julią Garimorth, opublikowanej w katalogu do wystawy indywidualnej w Muzeum Chagalla w Nicei, wspomina, że powrócił do malarstwa figuratywnego po latach poszukiwań odpowiednich środków wyrazu w abstrakcji i obrazach procesualnych:
"...wynikało to z potrzeby uczestnictwa w życiu ludzi i moich bliskich, bezpośredniego podjęcia semantycznych wątków tego, co maluję".
Malarstwo Adama Adacha podejmuje bowiem problem pamięci, zarówno tej istniejącej w wymiarze osobistym, jak i historycznym. W jego obrazach wątki prywatne, często osnute wokół wspomnień z dzieciństwa, przeplatają się z odniesieniami do historii i doświadczeń zbiorowych. Inspiracją dla malarza bywają anonimowe fotografie, wycinki z gazet, ilustracje w książkach, a także sceny zapisane w aparacie fotograficznym, tak jak w szkicowniku. Cały ten świat obrazów po malarskim przetworzeniu zatraca swój walor dokumentacyjny, zyskuje zaś wymowę bardziej uniwersalną, niepozbawioną przy tym związku z historią. Malarstwo Adacha jest zanurzone w osobistych znaczeniach, ale też rozwarstwia się na wiele kontekstów, jest niemal zupełnie pozbawione narracji lecz wyposażone w emblematyczną anegdotę.
Artysta powraca w niektórych swoich pracach do abstrakcyjnego obrazowania, łącząc np. w dyptykach przedstawienia figuratywne z elementami abstrakcji ("Aelita tam i z powrotem", 2006; "Antonina Traczyk, awangardzistka w układaniu cegieł", 2006; "Wyprawa Kapitana Blooda", 2006). Na dyptyk "Aelita tam i z powrotem" składa się niewielkie płótno przedstawiające scenę z "Aelity", jednego z pierwszych radzieckich filmów science-fiction, wyreżyserowanego w 1924 roku przez Protazanowa. Tytułowa bohaterka jest księżniczką z Marsa, która pojawia się w snach konstruktora Losa, gotowego zrobić wszystko, aby ją spotkać. Zgubne w skutkach próby realizowania utopii przedstawia drugie, znacznie większe płótno z tej pary obrazów, na którym widać kontury sześcianu spadającego w czarną czeluść. Antoninie Traczyk, proletariackiej przodownicy pracy z 1949 roku, towarzyszy obraz nasycony diagonalnymi liniami bez końca i bez początku, zaprzeczenie logiki budownictwa.
Adam Adach bardzo często maluje swoje prace na podstawie znalezionego obrazu - wydobytego z historii, własnej biografii lub wykadrowanego obiektywem aparatu fotograficznego z dziejącego się przed naszymi oczami świata. Jego malarstwo nie jest krytyczne w rozumieniu sztuki krytycznej, która zmierza do wywołania społecznej dyskusji. Jest bardziej refleksyjne, a tym samym wydaje się powrotem artysty do samego siebie, sposobem na znalezienie świeżej, nowej relacji ze światem. Jest też dialogiem, a czasami nawet sporem, jaki malarz podejmuje z zastaną rzeczywistością. Dlatego często materiał wyjściowy, inspirujący Adacha do namalowaniu obrazu, jest przez niego przekształcany, deformowany, pozbawiany jednoznaczności i wzbogacany o rozbudowany kontekst. Czasami przybiera to wręcz formę gry z różnymi wizerunkami, które po zestawieniu ze sobą budują obszerniejszą wypowiedź, jak np. w poliptyku "Prediction" (2007).
Częste u Adacha łączenie wątków autobiograficznych z szeroką sferą kultury i historii powoduje, że jego malarstwo daje się czytać na wielu poziomach i obfituje w zakodowane sensy, które rozkodować może tylko komentarz odautorski. Sam artysta chętniej jednak buduje ze swoich prac nowe narracje, które tworzą na jego wystawach osobne opowieści:
"Tym, co mnie najbardziej interesuje, są relacje, jakie tworzą się między nimi. Nie chodzi przecież o jakieś arbitralne 'arcydzieło', tylko o napływ osobistych obrazów, które mieszają się z innymi, tkwiącymi niejako w pamięci kolektywnej".
Jego twórczość przywodzi na myśl naturę hipertekstu z jego nielinearną narracją i nieokreśloną strukturą, pozwalając uważnemu i wnikliwemu odbiorcy na satysfakcję z odnajdywanych nieoczekiwanych powiązań i "linków". Dzięki temu obrazy Adach wydają się bardzo aktywne w wielu wymiarach.
Uważny odbiorca dostrzeże np. na obrazie "Utopia" (2004), przedstawiającym opuszczony teren wesołego miasteczka z samotnie górującą, potężną konstrukcją diabelskiego młyna, nawiązanie do konstruktywistycznego projektu Tatlina "Pomnik Trzeciej Międzynarodówki", zaś w serii śnieżnych pejzaży, namalowanych w latach 2002-2003, reminiscencje romantycznego klimatu emanującego z malarstwa K.D. Friedricha. Obraz z 2007 roku przedstawia przemysłową niszczarkę do papierów ("Industrial Destruction of Documents"), a więc akt, dokumentów, kartotek i innych śladów historii. Jej olbrzymia czarna czeluść przypomina limbo. Czyściec, a może internetowy system portalowy typu Open Source o tej samej nazwie, przypominające nieograniczone, niemal eternalne archiwum danych.
Obrazy Adacha są odbiciami obrazów przepuszczonymi przez filtr subiektywnego widzenia artysty. To widzenie rozumiane w szerszej kategorii sposobu komunikowania się ze światem. Zmiana optyki, mechaniczna czy świadomościowa, zawsze daje szansę dotarcia spojrzeniem do wieloznaczności obserwowanego obiektu lub zjawiska. Ale pozwala też na odkrywanie nieoczekiwanych podobieństw, jak to między wyalienowanym monumentalizmem budynków rządowych ("Ministerstwo Komunikacji", "Ministerstwo Edukacji", "Ministerstwo Zdrowia", 2006), a przytłaczającą bramą do hurtowni towarów ("Brama", 2007).
Przepuszczone przez filtr fotografii czy reprodukcji prasowej zarejestrowane obrazy, które Adach tłumaczy na język malarstwa, tracą w tym przekładzie nabytą po drodze ulotność i doraźność. Zyskują zaś wyrazistość i rangę. Może na tym polega istotny sens, a także wartość powstawania tych prac. To także pewna forma twórczości krytycznej - w sensie angażowania się w aktualne debaty na temat władzy ("Gabinet", 2007), rozliczeń z niedawną przeszłością ("Aula", 2007) czy zagrożeń skrajnie prawicowymi nostalgiami ("Wilk", "Tania historia", 2007). Na obrazach z tryptyku "Ministerstwa" "tropi" ślady totalitarnych ideologii pozostawione w pomnikach architektonicznych i abstrahując je z kontekstu wskazuje na ponadczasową moc tych melancholijnych wizerunków. Nazwy ministerstw wskazują na obszary nastawione przede wszystkim na relacje z ludźmi. Jednak u Adacha budynki te przypominają raczej warowne twierdze, istniejące same dla siebie.
Gęsta intelektualnie twórczość Adacha zyskuje spójny i wyrafinowany przekaz artystyczny. Obrazy budowane ze zderzenia dwóch mediów, fotograficznego i malarskiego, są niejako beneficjentami obu. Intrygująca ulotność i pozorna przypadkowość fotograficznego kadru łączy się na płótnach Adacha z kolorem, któremu artysta nadaje wyrazistą, materialną jakość. Budowana subtelnymi tonacjami barw i światłem wewnętrzna przestrzeń obrazów zyskuje szklistą głębię i zarazem matową bliskość. Przyjemność obcowania ze sztuką Adacha wynika z satysfakcji odnajdywania na jego obrazach owego barthesowskiego punctum połączonej z rzadko spotykaną wrażliwością malarską.
W 1999 roku Adam Adach napisał:
"Olbrzymi wpływ na moje malarstwo mają dzieła Fra Angelico (freski w zakonie St. Marco we Florencji) podbudowane lekturą książek filozofa i krytyka sztuki Georgesa Didi-Hubermana. Trzy czerwone plamki malowane przez Fra Angelico na zielonym tle, są u niego kwiatkami w biblijnym ogrodzie, identyczne plamki kładzione na nogi Chrystusa stają się jego stygmatami. (...) W malarstwie moim poruszam m.in. zagadnienia amorfizmu i dynamiki symptomów, znaku i fenomenu, figuratywności i figury, nie tylko jako analogii, ale jako oczywistości homologicznej, translokacji miejsca, ekranu rzeczywistości itd." /Autor: Ewa Gorządek, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, listopad 2008/.
Historia wystaw
Wybrane wystawy indywidualne:
1990 - "Maison Arche", Ambleteuse, Francja
1995 - "Chosaland", Lyon, Francja
1999 - "A la merci", Galeria Laboratorium, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2003 - "Peintures", Gallery Jean Brolly, Paryż
2004 - Centre d'Art Contemporain, Château des Adhémar, Francja
2005
- Musée National Message Biblique Marc Chagall, Nicea, Francja
- Gallery nächst St. Stephan Rosemarie Schwarzwälder, Wiedeń
- Gallery D'Amelio Terras, New York City, USA
2006
- "Stille Beobachtung", Galerie nächst St. Stephan Rosemarie, Wiedeń
- "Ivernia", Arndt & Partner, Zurich
2007 - "Portrety i lustra", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa.
Wybrane wystawy zbiorowe:
1999
- "Nous nous sommes tant aimés", ENSBA Paryż
- "Managers de l'immaturité", Centre National d'Art Contemporain Le Magasin, Grenoble
- "L'impromptu", Festival Improvisation et Ephémère, Château de Champdor, Francja
1998 - "Granice malarstwa", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2000 - "Multipass", Yokohama Civic Art Gallery, Yokohama, Japonia
2001
- "Une boutique d'été", Paris Project Room, Paryż
- "Artistes Nomades", Galerie D. Nick, Aubais, Francja
2002
- "Urgent Painting", Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- "Figuranci", Inner Spaces, Poznań
- "Kocham cię z daleka", Galeria Miejska Arsenał, Poznań
2003
- "Voir en peinture", Le Plateau, Paryż
- "Une promenade en été", Galerie Jean Brolly, Paryż
2004
- "Adam Adach, Gabi Hamm, Susan Turcot", Arndt & Partner, Berlin
- "Recent Acquisitions", Centre Pompidou, Paryż
- "Affinités électives", Centre Départemental d'Art Contemporain, Cimaise et Portique, Albi, Francja
- "Voir en peinture", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2005
- "Otwarcie / Początek / Zmiana", Warszawa
- "Day Sleepers", Tresor, BA-CA Kunstforum, Wiedeń
2006
- "Zurück zur Figur - Malerei der Gegenwart, Kunsthalle der Hypo-Kulturstiftung", Monachium; Museum Franz Gertsch, Bern (2006-2007)
- "Le mouvement des images", Centre Pompidou, Paryż
- "A Selected State", Emily Tsingon Gallery, Londyn
- "La Force de l'art", Grand Palais, Paryż
- "Bienvenue a bord", FRAC Alsace, Selestat, Francja
- "Profiles", Pera Museum, Istambuł.
1990 - "Maison Arche", Ambleteuse, Francja
1995 - "Chosaland", Lyon, Francja
1999 - "A la merci", Galeria Laboratorium, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2003 - "Peintures", Gallery Jean Brolly, Paryż
2004 - Centre d'Art Contemporain, Château des Adhémar, Francja
2005
- Musée National Message Biblique Marc Chagall, Nicea, Francja
- Gallery nächst St. Stephan Rosemarie Schwarzwälder, Wiedeń
- Gallery D'Amelio Terras, New York City, USA
2006
- "Stille Beobachtung", Galerie nächst St. Stephan Rosemarie, Wiedeń
- "Ivernia", Arndt & Partner, Zurich
2007 - "Portrety i lustra", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa.
Wybrane wystawy zbiorowe:
1999
- "Nous nous sommes tant aimés", ENSBA Paryż
- "Managers de l'immaturité", Centre National d'Art Contemporain Le Magasin, Grenoble
- "L'impromptu", Festival Improvisation et Ephémère, Château de Champdor, Francja
1998 - "Granice malarstwa", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2000 - "Multipass", Yokohama Civic Art Gallery, Yokohama, Japonia
2001
- "Une boutique d'été", Paris Project Room, Paryż
- "Artistes Nomades", Galerie D. Nick, Aubais, Francja
2002
- "Urgent Painting", Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- "Figuranci", Inner Spaces, Poznań
- "Kocham cię z daleka", Galeria Miejska Arsenał, Poznań
2003
- "Voir en peinture", Le Plateau, Paryż
- "Une promenade en été", Galerie Jean Brolly, Paryż
2004
- "Adam Adach, Gabi Hamm, Susan Turcot", Arndt & Partner, Berlin
- "Recent Acquisitions", Centre Pompidou, Paryż
- "Affinités électives", Centre Départemental d'Art Contemporain, Cimaise et Portique, Albi, Francja
- "Voir en peinture", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
2005
- "Otwarcie / Początek / Zmiana", Warszawa
- "Day Sleepers", Tresor, BA-CA Kunstforum, Wiedeń
2006
- "Zurück zur Figur - Malerei der Gegenwart, Kunsthalle der Hypo-Kulturstiftung", Monachium; Museum Franz Gertsch, Bern (2006-2007)
- "Le mouvement des images", Centre Pompidou, Paryż
- "A Selected State", Emily Tsingon Gallery, Londyn
- "La Force de l'art", Grand Palais, Paryż
- "Bienvenue a bord", FRAC Alsace, Selestat, Francja
- "Profiles", Pera Museum, Istambuł.
Zgłoszenie chęci kupna obiektu
Zgłoszenia chęci kupna przyjmowane są od osób zalogowanych w Artinfo.pl
W przypadku braku konta prosimy o rejestrację.
W przypadku braku konta prosimy o rejestrację.
Uwaga - osoby nie pamiętające nazwy użytkownika i hasla mogą otrzymać przypomnienie na adres mailowy, użyty przy pierwszej rejestracji konta.
Prosimy wybrać poniższy link „przypomnij hasło” i wypełnić tylko pole adres e-mail.
Prosimy wybrać poniższy link „przypomnij hasło” i wypełnić tylko pole adres e-mail.
W przypadku pytań, prosimy o kontakt z naszym biurem:
22 818 94 68 (poniedziałek - piątek: 10:00 - 17:00)
email: aukcje@artinfo.pl
22 818 94 68 (poniedziałek - piątek: 10:00 - 17:00)
email: aukcje@artinfo.pl