Żyje i pracuje w Poznaniu, studia: Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Poznaniu, wydział rzeźby (1985-90). Dyplom w pracowni rzeźby prof. Olgierda Truszyńskiego.

Od 2003 roku wspólnie z innymi artystami prowadzi Galerię ON w Poznaniu; jest kuratorką wielu wystaw. Rzeźbiarka, autorka filmów wideo, instalacji, fotografii, tekstów poetyckich. Współpracuje z warszawską galerią Program. Mieszka i pracuje w Poznaniu. Miała liczne wystawy w kraju i za granicą.

Pracę dyplomową ażurowe, geometryczne konstrukcje, skojarzenia z architekturą. Kilkukrotnie w swoich przestrzennych aranżacjach Michowska posłużyła się motywem amfory. Pierwszy okres rzeźby z gipsu, łączonego z metalem, aranżujące przestrzeń, próbę określenia się w przestrzeni. proste, syntetyczne formy, czasami odnoszące się do konkretnych przedmiotów.

W 1992 roku w poznańskim Centrum Sztuki Współczesnej kilkanaście dzbanów z gipsu pokrytego grafitem. Podobne formy Michowska wykorzystała też w 1994 roku we francuskim Rennes, gdzie połączyła je metalowym blatem, w lubelskiej galerii Labirynt obecne w postaci przedstawienia konturowego.

W drugiej połowie lat 90. zdominował problem architektury jako przestrzeni wyznaczanej i porządkowanej przez człowieka. W galerii Białej w Lublinie w 1998 roku była interwencją w przestrzeń galerii, w której artystka wstawiła białą, czterometrową ścianę oraz podkreślała za pomocą prostokątnego ekranu gładkiej bieli, Jak pisała Anna Maria Leśniewska, Michowska "analizuje przestrzeń zarówno w sposób dostępny zmysłom, dotykalny, materialny, zewnętrzny, fizykalny, jak i wewnętrzny, odczuwalny psychicznie, mentalnie, pozazmysłowy, a więc metafizyczny".

W ostatnich latach filmy wideo i instalacje multimedialne. Jak twierdzi jednak, jej "myślenie o sztuce zostało ukształtowane przez doświadczenia związane z rzeźbą, którą pojmuje nie jako obiekt, lecz jako ruch pewnej idei w czasie i przestrzeni. [...] Taka koncepcja rzeźby wydaje mi się bliska istocie filmu, będącego idealnym połączeniem przestrzeni, czasu oraz formy, podległej ich działaniu."

Na wystawie SCHIZOFRENIA w Galerii Platan w Budapeszcie w 2005 dla obiektów rzeźbiarskich stworzyła tło z wideoprojekcji przedstawiających powiększone do dużych rozmiarów przedmioty codziennego użytku. Obiekty i wideo łączy WINTERTIME (2004), niewielkie, stojące na głowach postacie oglądające projekcję odwróconego do góry nogami napisu "Death". W instalacji multimedialnej FAIRY TALE (2006), prezentowanej na Biennale Sztuki w Łodzi w 2006 roku, Michowska odwołała się do mitu o Penelopie oraz kontekstu miejsca - dawnej łódzkiej fabryki bawełny, w której odbywała się wystawa. Stworzyła białą rzeźbę kobiety schowanej częściowo pod wielometrową suknią, której towarzyszyła odtwarzana z głośników baśń. Włączenie w kanwę opowieści motywu fabryki i produkcji bawełny w sposób subtelny odmienia naszą percepcję, mitologizuje i łagodzi surowy i bezwzględny kontekst historyczny miejsca - pisała artystka.