Wstęp red. Janusza Wiśniocha do katalogu wystawy indywidualnej w Galerii Forum w Łodzi – 2004 r.

Barbara Czerwińska jest artystką, która maluje nieśpiesznie, planuje jakiś cykl tematyczny i powoli, cierpliwie realizuje go, nie bacząc na upływający czas.
Realizm magiczny jej obrazów ociera się o surrealizm, a jednocześnie jest szalenie uporządkowany. Barbara tworzy świat, który nie rozprasza zbędnymi rekwizytami, świat w którym wszystko ma swoje upatrzone miejsce. Zupełnie jak w jej niezwykłej pracowni (przy dziwacznej ulicy Przyszkole), gdzie każdy najmniejszy słoiczek jest tak ustawiony, by ładnie przepuszczał światło. Również w obrazach artystki nie brak zjawiskowego światła i powietrza, jak choćby w tej szklanej, przejrzystej kuli z obrazu „Złota rybka”, w której zamknięta jest tytułowa ryba. W swym najnowszym cyklu, Barbara oddaje się rozważaniom na temat przemijania. Ciepłe kolory jej obrazów podkreślają odchodzący świat, w którym funkcjonują tajemnicze ryby akwariowe, obok których walają się drewniane ptaki odpustowe, którym ptaki żywe usiłują bezskutecznie przywrócić życie. Na obrazach nie brak starych krzeseł, foteli, komód tworzących przemijający bezpowrotnie świat, w którym owe żywe ptaki i ryby jeszcze bardziej podkreślają nieodwracalność wykreowanego świata. Tak jak niemożliwe są wysiłki ptaków, które chcą animować swych drewnianych pobratymców, jak niemożliwe jest połączenie świata ryb i ptaków, tak i w naszym życiu jest cała masa sytuacji i zdarzeń, którym nie możemy sprostać, choć ciągle próbujemy.
Obcowanie z malarstwem Barbary Czerwińskiej jest odkrywaniem tajemniczego świata, w którym co rusz znajdujemy nowe zagadki. Dlatego tak ważne są tytuły obrazów, bo lepiej pozwalają odczytać intencje autorki i odkrywać wątki pozornie niezauważalne. Tytuły są lakoniczne: „Bez komentarza”, „Zagubione rzeczy”, „Odlot”, „Jesień”, „Grupa”, „Odejście klauna”, „Cisza”, ale jakże nasycone treścią, która pozwala odkrywać głębię coraz to nowych skojarzeń.
„Cisza” podkreślona jest zawieszonymi nad podłogą i za oknem rybkami przeniesionymi z akwarium. O przemijaniu, o którym nieustannie myśli artystka, przepięknie opowiada obraz „Kawa” z tytułową kawą postawioną na ogrodowym krześle, obok którego leżą okulary i gazeta, a ten ktoś nieobecny zostawił jeszcze niedomknięte drzwi.
Puste krzesła czy fotele podkreślają nieuchronność zdarzeń, pokazują świat, który dotyczy każdego z nas. Po klaunie z obrazu „Odejście klauna” zostało jedynie kilka nic nie znaczących rekwizytów, tak jak po każdym z nas zostanie jedynie maska, za którą zbyt często i chętnie chowamy w życiu swe prawdziwe oblicze.
Delikatne malarstwo Barbary, pełne sączącego się z obrazów rozproszonego światła i spokojnych, przełamanych kolorów, jest dla nas czymś w rodzaju przystanku, na którym możemy wyciszyć się i oddać intelektualnym dywagacjom na temat przemijania.