Malarz, rysownik, animator życia artystycznego, teoretyk sztuki. Studiował m.in. w warszawskiej ASP (1931-1936). W latach 1950-80 profesor tej uczelni. W 1932r. podróżował po Europie, studiował krótko w Rzymie ( z Włoch wyniósł fascynację sztuką renesansu). Współpracował z "Arkadami" (1938-39). Lata wojny spędził w oflagu, gdzie powstały jego pierwszw prace-monumentalne, zwarte, dążące do abstrakcji studia portretowe. Po wojnie zajmował się m.in. rewindykacją dóbr kultury polskiej, w latach 1946-49 był dyrektorem Departamentu Plastyki w MKiS, współpracując przy organizacji I Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948), gdzie sam wystawił abstrakcyjne kompozycje. Interesował się architekturą, malarstwem monumentalnym (panneaux na Wystawę Miasta w Warszawie, 1955). Obrazy budował z rytmicznych, monumentalnych brył, oraz równie zmonumentalizowanych, heroicznych postaci. Podobne skłonności widoczne są również w jego abstrakcyjnych kompozycjach światłocieniowo modelowanych kształtów, zawsze bliskich przedmiotowi. W latach 80-tych uczestniczył w ruchu kultury niezależnej, sięgając często do inspiracji religijnych. W ostatnich latach malował niewiele, zajmował się m.in. opracowaniem spuścizny po swym teściu, wybitnym grafiku W. Skoczylasie. Urbanowicz zajmował się także problemem percepcji wizualnej, publikując wiele prac na ten temat, również za granicą.