Izabella Godlewska de Aranda - ur. 1931 w Słonimiu w woj. Nowogródzkim. Malarka, rzeźbiarka, architekt; córka Józefa Godlewskiego, senatora z Nowogrodczyzny i Fabianny z Czapskich, prawnuczka Emeryka Hutten-Czapskiego (znanego kolekcjonera i donatora Muzeum Narodowego w Krakowie), krewna Józefa Czapskiego, malarza i pisarza.
Dzieciństwo spędziła w majątku Synkowicze (obecnie Białoruś). We wrześniu 1939 r. rodzina uciekając przed Niemcami, udała się do Wilna a po zajęciu miasta przez wojska sowieckie, przez Rygę, Szwecję i Belgię do Francji, gdzie Józef Godlewski zbudował polski obóz dla wojska w Coëtquidan.
Po klęsce Francji w czerwcu 1940, uciekli do Marsylii, a dalej przez Hiszpanię i Portugalię, do Wielkiej Brytanii. Izabella Godlewska studiowała w Oxford School of Architecture (dyplom 1955), pobierając równolegle lekcje malarstwa u Józefa Pacewicza, malarza związanego z École de Paris, mieszkającego w Londynie. Po studiach pracowała w biurze architektonicznym Olivera Chestertona w Londynie. W 1959 r. wyszła za mąż za hiszpańskiego dyplomatę Eduarda Aranda y Carranza i przeprowadziła się do Madrytu. Tam pracowała w studio architektonicznym Mariano Garrigueza i współpracowała z architektem José Suáresem. Poznała madryckie środowisko artystyczne, co zaowocowało w 1973 r. uczestnictwem w zbiorowej wystawie: 70 lat malarstwa hiszpańskiego, prezentowanej w Madrycie, Londynie, Dublinie i Warszawie (wspólnie m.in. z Salvadorem Dalím).
W związku ze stanowiskiem męża często zmieniała kraje zamieszkania: Haiti, Włochy, Finlandia, Estonia. Po śmierci męża w 1993 r., osiedliła się w Londynie.