Występujący jako Izrael Hersz, najmłodszy z trójki braci artystów. Wykazywał od najmłodszych lat niepospolite uzdolnienia. Nie są znane etapy jego wykształcenia (prawdopodobnie część edukacji pobierał w latach 30. w paryskiej Ecole des Beaux - Arts), jednak już od początku XX wieku wystawia jako malarz i uczestniczy z sukcesem w okresie międzywojennym w konkursach na architekturę użytkową. W 1906 roku, mając 21 lat, zdobywa I nagrodę w konkursie na projekt gimnazjum żeńskiego w Lipawie na Łotwie (Kurlandia), co przemawia za jego ewentualnymi studiami na Politechnice Ryskiej. Ta informacja została opublikowana w prestiżowym czasopiśmie petersburskim Zodczij. Przy współpracy z Markiem Fajnem, absolwentem Szkoły Rzemiosł w Łodzi, zdobywa kolejne nagrody, specjalizując się w projektach domów prywatnych i budynków użyteczności publicznej. Styl Henryka Hirszenberga ewoluował zarówno w formie jak i stylu od historyzmu, przez wczesny modernizm, aż po dojrzałe formy modernistyczne końca lat 30. Artysta projektował też wnętrza mieszkalne i detale rzeźbiarskie dla własnych projektów architektonicznych w stylu art déco. Pracował i tworzył w Polsce, Rosji, Związku Sowieckim i ponownie od 1921 roku w kraju (po nielegalnym przekroczeniu polsko-bolszewickiej granicy). W 1922 wstąpił do Srebrnego wozu, grupy artystycznej Witolda Wandurskiego i Karola Hillera. W 1923 powrócił do projektowania, prezentując na międzynarodowej wystawie Młodej Sztuki rysunki “architektury utylitarnej”. Lata dwudzieste to nagradzane projekty i nieliczne realizacje architektoniczne, także z obszaru rzeźby sepulkralnej, którego przykładem jest oryginalny nagrobek Maksymiliana Kohna na cmentarzu żydowskim w Łodzi. Członek łódzkiego stowarzyszenia architektów, zatrudniony w  latach 1925-1928 w widzewskich zakładach Oskara Kona. Współzałożyciel klubu sportowego Widzewska Manufaktura, zaprojektował przypuszczalnie klubowy stadion, później w rękach klubu Widzew Łódź. Pod koniec 1937 wyjeżdża do Palestyny, podążając śladem brata. Jest też teoretykiem architektury i urbanistyki. Umiera w Izraelu. Pozostawił po sobie jeden znany, zrealizowany obiekt - szkołę podstawową w Rudzie Pabianickiej i wiele, pozostających tylko w formie projektu, przykładów architektury. Był twórczym i poszukującym artystą, ceniącym sobie - jako architekt i urbanista, funkcjonalne i pragmatyczne rozwiązania.

Opracowanie biogramu: Adam Klimczak