Janina Dobrzyńska urodziła się w Zawierciu w rodzinie bogatego przemysłowca. Studiowała na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Wojciecha Weissa, Xawerego Dunikowskiego. Od 1929 przez rok studiowała w Oddziale Paryskim krakowskiej Akademii, który prowadził Józef Pankiewicz. Był to nie tylko czas szalonych zabaw, spotkań młodych artystów w słynnej Cafe du Dôme, Dobrzyńska poznała osobiście młodych kapistów – Jana Cybisa, Zygmunta Waliszewskiego. Dyplom na Wydziale Malarstwa uzyskała w 1930 roku.
W czasie wojny artystka ukrywała się w Warszawie. Straciła wszystko, jej rodzinę zamordowali Hitlerowcy w obozie koncentracyjnym.
Od 1945 żyje i pracuje w Warszawie. Wówczas zapisała się do Związku Polskich Artystów Plastyków, który reaktywował Jan Cybis, przez szereg lat była jego sekretarzem. Była też krótki czas asystentką, najpierw prof. Juliusza Krajewskiego (1948), a potem prof. Michała Borucińskiego (1950) na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 50. pracowała w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego.
Ważną rolę w życiu Janiny Dobrzyńskiej odegrały przyjaźnie z artystami– Ireną Wiczyńską, Marianem Tomaszewskim, Markiem Włodarskim, z którymi łączyła ją pasja tworzenia, a także skromność.
Malarstwo, które zaczęła uprawiać właściwie po wojnie towarzyszyło jej już do końca życia. Stworzyła kilka cykli tematycznych – groteskowe portrety, oryginalne pejzaże morskie, jałowce. Pozostawiła po sobie duży zbiór płócien, gwaszy, rysunków.
Prace Janiny Dobrzyńskiej znajdują się w zbiorach: Zachęty, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Galerii Studio, Muzeum Historycznego w Sanoku oraz w zbiorach prywatnych.