Urodzona we Lwowie. Brała lekcje muzyki u Marii Kelles-Krauzowej, uczennicy Zygmunta Stojowskiego, a rysunku i malarstwa w lwowskiej Szkole Przemysłowej. W zakresie muzykologii kształciła się na Uniwersytecie Jana Kazimierza u Adolfa Chybińskiego, tajniki sztuki graficznej zgłębiała u Ludwika Tyrowicza. W 1910 r. po raz pierwszy wzięła do ręki aparat fotograficzny i nie rozstawała się już z nim do końca życia. Fotografowała jeszcze w szkole swego nauczyciela, potem rodziców, rodzeństwo, dzieci, wnuki i prawnuczki.
Jej mistrzem w dziedzinie fotografii był ówczesny wykładowca tego przedmiotu na Politechnice Lwowskiej Henryk Mikolasch, którego w 1925 r. poprosiła o kilka lekcji. Odtąd fotografowanie stało się jej zawodem i przedmiotem twórczości artystycznej. Brała udział w tzw. "salonach" krajowych i zagranicznych od Chicago po Tokio. Była członkiem Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego, zasiadała w komitecie organizacyjnym Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, a od 1931 r. była członkiem Fotoklubu Polskiego. Specjalizowała się w portrecie i pejzażu, uprawiała tzw. "techniki szlachetne". Jej najbardziej znanym zdjęciem był i jest portret prof. Benedykta Dybowskiego. Wraz z mężem, lekarzem, wydała książkę pt. "Ręka Pracująca", do której wykonała sto dwadzieścia fotografii. Jest to jedyny na świecie zbiór fotografii artystycznej rąk ludzi różnych zawodów.
Po II wojnie światowej znalazła się w Warszawie. Zorganizowała niemalże z niczego, specjalistyczną pracownię fotograficzną w Muzeum Narodowym w Warszawie, wykonywała dokumentację fotograficzną zniszczeń Warszawy. Jej zdjęcia zniszczonych budynków Uniwersytetu Warszawskiego znaleźć dziś można w bibliotekach Londynu i Nowego Jorku.
Wraz z Leonardem Sempolińskim, Janem Bułhakiem, Marianem Dederką, Janem Sunderlandem i in. założyła 1946 r. Polski Związek Fotografików (dzisiejszy Związek Polskich Artystów Fotografików).
W 1949 r. przeniosła się do Wrocławia, gdzie odrodziło się przedwojenne Lwowskie Towarzystwo Fotograficzne w postaci Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego. W Muzeum Śląskim, dzisiejszym Muzeum Narodowym we Wrocławiu, stworzyła kolejną pracownię fotograficzną. Była inicjatorką Gabinetu Fotografiki w tej placówce, gromadzącej najwybitniejsze, ocalałe prace dawnych twórców. W 1967 r. założyła w ZPAF Sekcję Fotografii Naukowej.
W jej spuściźnie artystycznej pozostało kilkaset fotografii zabytków Lwowa i Wrocławia, portrety uczonych, aktorów, artystów pędzla i dłuta. Współpracowała z wszystkimi czasopismami fotograficznymi Jej czasu, pozostawiła wiele albumów, podręcznik "Fotografia zabytków i dzieł sztuki " i dwie książki autobiograficzne "Całe życie z fotografią" (Kraków 1981) i "Mój świat - moje czasy" (Warszawa1989)
W 2007 roku, w dwudziestą rocznicę śmierci, jej prace pokazano w ramach wystawy "XX wiek w fotografii polskiej" przygotowanej przez ZPAF.