Początkowo studiowała nauki humanistyczne na Duke University, następnie na University of Chicago. W 1972 zdobyła tytuł licencjata w zakresie sztuk pięknych na Uniwersytecie w Ohio, ukończyła również Szkołę Designu w Rhode Island (1977). Na te lata przypadają jej eksperymenty na gruncie malarstwa abstrakcyjnego inspirowanego twórczością Marka Rothko oraz Morrisa Louisa. Po przeprowadzce na Manhattan w 1977 roku brała udział w programie organizowanym przez Whitney Museum's, częścią którego było zapoznanie się z literaturą i współczesną sztuką Wschodu i Zachodu. Wówczas zaczęły krystalizować się jej artystyczne zainteresowania i powstała pierwsza, bardziej znana seria prac Truizmy. Zestawy krótkich, oczywistych sentencji zostały wydrukowane i jako plakaty rozwieszone na Manhattanie, prowokując przechodniów do dopisywania komentarzy. Wkrótce Truizmy zaczęły się pojawiać w innych formach – nadruków na koszulkach, czapkach z daszkiem, a nawet butach. Od tego momentu Jenny Holzer przyjmuje słowo pisane za podstawowe medium swojej paraplastycznej wypowiedzi. Najbardziej charakterystyczne dla artystki są jednak projekcje na fasadach budynków, które prezentowane były niemalże na całym świecie.
Do upowszechniania swoich tekstów wykorzystuje Holzer środki i mechanizmy wypracowane przez reklamę i publiczną ikonosferę konsumpcyjnego społeczeństwa.
Ostatnia seria prac to malarstwo, do którego punktem wyjścia były dokumenty ujawnione przez Freedom of Information Act, wskazujące na problem tortur jako manifestacji nadużycia władzy. Artystka, przenosząc owe dokumenty na proporcjonalnie powiększone płótna, nie wprowadza zmian, aby w pełni skonfrontować widza z ocenzurowanym tekstem.
Jenny Holzer realizowała swoje projekty między innymi w całej przestrzeni Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku (1989) i jako pierwsza kobieta reprezentowała Stany Zjednoczone podczas Biennale w Wenecji (1990), gdzie zdobyła Grand Prix Biennale. Otrzymała również Dyplom Chevalier przyznany przez rząd francuski w 2000 roku.