Znany głównie jako fotograf eksperymentalnych działań Witkacego. Jego własna twórczość piktorialna jest właśnie odkrywana. Z zawodu inżynier górnictwa naftowego, kierownik kopalni naftowych w Borysławiu w woj. lwowskim. Fotografią zajmował się amatorsko, lecz ich zastosowanie wykracza poza amatorskie użycie medium w tworzeniu rodzinnego albumu. W drugiej połowie lat 20. XX w. przeniósł się do Zakopanego, gdzie tworzył portrety i sceny przedstawiające rodzinę oraz osoby z bliskiego otoczenia. W jego twórczości dużą rolę odegrały kontakty z artystami (m.in. z rzeźbiarzem Augustem Zamoyskim i jego żoną - tancerką Ritą Sacchetto oraz Witkacym), pod wpływem których powstały portrety zawierające elementy inscenizacji i eksperymentu. Od 1931 r. wykonywał ekspresyjne portrety Witkacego. Powstała seria ujęć teatru mimicznego, w których Witkacy eksperymentował z własnym wizerunkiem oraz dokumentacja improwizowanych przez Witkacego scen, w które bywała włączana rodzina Głogowskich. W twórczości Głogowskiego spotyka się odchodząca, piktorialna koncepcja fotografii i nowa, modernistyczna, oparta na specyfice medium. Ważniejsze wystawy: „Czas córek” Galeria Asymetria, Warszawa (2009); „Witkacy i inni. Z kolekcji Stefana Okołowicza i Ewy Franczak” Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa (2011).