Studiowała na Wydziale Sztuk Wizualnych ASP w Łodzi oraz w Accademia di Belle Arti di Catania (Włochy). W 2011 obroniła z wyróżnieniem dyplom w Pracowni Rzeźby i Działań w Przestrzeni prof. M. Wagnera. Zajmuje się tworzeniem obiektów intermedialnych, chodzeniem po dachach, oraz poszukiwaniem przygód. Wystawa w Galerii Nowej jest nagrodą w konkursie im Wł. Strzemińskiego w łódzkiej ASP, a zostaną na niej zaprezentowane obiekty, które powstały w okresie ostatnich lat. Jednym z nich jest Mosca (2010) (łac. musca) – ekskluzywny śmiecio-fetysz, mucha typu precjoza, wyhodowana w klimacie śródziemnomorskim z odpadków znalezionych na ulicy. Bardzo rzadki rodzaj muchy salonowej. Idealna do wyprowadzania na wyjątkowe spacery po ogrodach typu francuskiego lub jako towarzyszka letnich bankietów. Innym jest z kolei Rezystafon (2011), który jest obiektem z pogranicza instalacji, muzyki i pseudofizyki. Działanie tego interaktywnego instrumentu opiera się na rzadko na co dzień uświadamianej i marginalnie wykorzystywanej właściwości dobrego przewodnictwa prądu przez człowieka, a co za tym idzie jego oporności. Ową jakże niedocenianą predyspozycję, znajdującą zastosowanie głównie podczas wsadzania palca do kontaktu lub suszenia włosów w wannie, przenoszę na grunt muzyczny. Jednocześnie stawiam człowieka na równorzędnych prawach opornika w obwodzie elektrycznym i wykorzystuję wartość jego rezystancji jako alternatywny impuls generowania dźwięku. Instrument uruchamiany jest dzięki przyłożeniu rąk do miedzianych płytek, a wartość rezystancji danej osoby, oraz jej wahania, oddziałują na jego pracę. Każdej wartości oporu przyporządkowane zostały odpowiadające sekwencje pracy tłoków umieszczonych w piszczałkach i zmieniających wysokość dźwięków. Z jednej strony wszystko jest ściśle zaprogramowane, z drugiej zaś poprzez ingerencję nieprzewidywalnego czynnika, jakim jest człowiek i jego oporność, sytuacja wymyka się spod kontroli. W efekcie warstwa dźwiękowa sprowadza się do wariacji na temat wariacji. Wykorzystanie wartości oporu, choć wymiernej i dającej się przedstawić w liczbach, jako wyznacznika linii melodycznej sprawia, że nabiera on charakteru abstrakcyjnego i po części magicznego. Melodia rezystancji jest więc czystą poezją.