Głównie portrecista, ale również pejzażysta, malarz religijny. W 1881 roku, po zakończeniu kariery wojskowej, wstąpił do Warszawskiej Szkoły Rysunku, studiował u W. Gersona i A. Kamińskiego. W 1882 r. wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1888 roku za obraz "Chrystus uzdrawiający ślepców" otrzymał mały złoty medal i tytuł "kłassnyj chudożnik" II stopnia. W 1891 roku założył w Warszawie pracownię malarstwa portretowego. Wykonał portrety m. in. H. Sienkiewicza, E. Orzeszkowej, S. Żeromskiego, prezydenta R. Poincaré. Prowadził również działalność ilustratorską. Swoje prace wystawiał w TZSP w Warszawie, warszawskich salonach A. Krywulta i S. Kulikowskiego , w TPSP w Krakowie. W 1900 roku w Wystawie Powszechnej w Paryżu otrzymał wyróżnienie za "Portret Kobiety". Wiele podróżował m.in.: do Wiednia, Monachium, Paryża, Florencji, Rzymu, Neapolu, Wenecji, Bawarii i Szwajcarii. Z podróży do Hiszpanii przywiózł zauroczenie Velazquezem. Posługiwał się głównie pastelem, ale również farbą olejną, tuszem, akwarelą. Wśród licznych portretów (około 800) można znaleźć wizerunki: E. Orzeszkowej, I. Solskiej, M. Ćwiklińskiej, H. Sienkiewicza, B. Prusa, S. Żeromskiego. W początkowym okresie twórczości malował również pejzaże i sceny rodzajowe.