Artysta kładzie przed sobą kartkę papieru i rysuje linię, potem drugą, trzecią, punkt. Płaszczyzna powoli zapełnia się. Każdy element, który pojawia się na niej ma swój ciężar. Autor staje przed problemem zrównoważenia kompozycji. Pojawiają się kolejne formy. Tak wygląda szkic, pomysł, który potem przenoszony jest na płótno. Wtedy dodaje kolor i płaszczyzna staje się przestrzenią.
Marcin Kłys „buduje” swe prace tak długo, aż osiągnie moment, w którym każdy punkt, każda linia, każda plama barwna jest nieodzowna w danym miejscu, staje się koniecznością, bez której nie istniała by całość.
Jego prace powstają z elementów geometrycznych, języka abstrakcji. Formy, które otrzymuje nie są jednak czystą geometrią: linie, stawiane swobodnie, intuicyjnie, nie tworzą figur geometrycznych. Pojawiają się łuki, formy wrzecionowate, nieregularne, które łącząc się tworzą czasem formy biomorficzne.
Niezwykle istotną rolę odgrywa w obrazach Kłysa kolor – dzięki niemu autor wydobywa trzeci wymiar. Barwy są złamane, rozświetlone, choć artysta niekiedy kładzie zdecydowany akcent fioletu, czerwieni lub błękitu. Każda część, każde barwne pole posiada własne światło.
Ta niekonsekwencja w kładzeniu cienia oraz specyficzny układ linii powoduje, że spośród abstrakcyjnych form wyłaniają się pejzaże, ukazane z odległej perspektywy, łąki, pola, rzadziej widoki miast. Krajobrazy to szczególne, w których każdy z nas, oglądających, może dostrzec to, na co pozwala mu wyobraźnia, wrażliwość, pamięć.
Celem Kłysa nie jest oddanie rzeczywistości, lecz zbudowanie przy pomocy środków malarskich harmonijnej całości, zakomponowanie płaszczyzny i pokazanie na niej przestrzeni (stąd tytuły prac, którymi jest kolejny numer „Kompozycji”). Aluzyjność w jego pracach nie jest zamierzona, ale artysta jej nie unika i świadomie rozpoczyna dialog za swoim dziełem, pozwalając na to, by pejzaż czy też martwa natura zostały wydobyte spośród przenikających się form. Możliwe jest to jedynie dzięki ogromnej wrażliwości i intuicji, którą ten twórca bez wątpienia posiada.
Obrazy Marcina Kłysa można rozpatrywać zarówno w kategorii abstrakcji, jak i prac przedstawiających – w zależności od tego, co chcemy w nich dostrzec, a tym samym, co pragniemy odnaleźć w malarstwie.