Urodzony w 1957 roku w Gamagori w prefekturze Aichi Yamamoto studiował malarstwo u Goro Saito, jednak od 1975 roku całkowicie poświęcił się fotografii. W jego zdjęciach można zaobserwować próbę zatarcia granicy między malarstwem a fotografią. Yamamoto poddaje odbitki zabiegom mającym swoje źródło w technice malarskiej – farbuje, rozciera ich powierzchnię, wylewa na nie herbatę, rozmazuje obraz przy pomocy kropli łzy. Artysta odżegnuje się od paradygmatu technicznej perfekcji zdjęcia. Odbitki wykonane są na znoszonym papierze fotograficznym posiadającym specyficzną fakturę – zdjęcia sprawiają przez to wrażenie starych i podniszczonych. W latach 90. jego prace fotograficzne były wystawiane w galeriach w Stanach Zjednoczonych, głównie w Nowym Jorku. Pierwszy projekt noszący tytuł A Box of Ku (Ku no Hako, Pudełko Pustki) przybrał formę monografii wydanej przez Nazraeli Press. Był to długi na 18 stóp zwój zamknięty w wykonanym z drewna i pleksiglasu pudełku. Taka forma implikuje specyficzny sposób odczytywania kolejnych zdjęć. Brak narracji, narzuconego odgórnie sposobu „czytania” wizualnej opowieści, sugeruje fragmentaryczny odbiór, bliższy egzystencjalnemu doświadczaniu obcowania z rzeczywistością. Oddaje także charakter artystycznej pracy Yamamoto, której istotnym komponentem jest głęboki kontakt ze światem, z którego wyłuskuje obrazy – drobiny
układające się w konstelacje, których struktura oddaje niepoznawalność wszechświata.
Formę zwoju (makimono) przybrał także projekt Nakazora (termin oznaczający przestrzeń między niebem a ziemią). Niewielkich rozmiarów fotografie Yamamoto są tak drobne, iż często ciężko rozpoznać znajdujące się na nich obiekty. Zmusza to widza do podejścia bliżej i wnikliwego przypatrzenia się obrazowi. Obcowanie z tymi zdjęciami ma charakter kontemplacyjny, tworzy rodzaj intymnej więzi. Kontakt posiada zindywidualizowany charakter, każdy inaczej odczytuje relacje delikatnie tworzące się pomiędzy poszczególnymi fotografiami. Yamamoto skrupulatnie, ale też niezwykle dyskretnie tworzy fotograficzne instalacje. Jego projekty mają otwarty charakter, gdyż artysta każdorazowo wchodzi w relację z przestrzenią galerii tworząc na jej ścianach rodzaj kolażu. Często, tak jak ma to miejsce w projekcie KAWA, ujmuje grupę pozornie chaotycznie rozmieszczonych zdjęć w ramy, tworząc mniejsze, ale wciąż wieloznaczne całości. Czarno – białe zdjęcia przedstawiające elementy dostrzegalnej dla każdego rzeczywistości: kwiaty, chmury, ludzkie ciała, góry, układają się w opowieść nie posiadającą początku i zakończenia. Wolna przestrzeń tworząca się między zdjęciami przypomina białe plamy, które tworzą się w ludzkiej pamięci. Ciągi przyczynowo-skutkowe, logiczny łańcuch wynikania zostaje zastąpiony przez nieskończoną ilość generowanych na
bieżąco wizualnych relacji.
Yamamoto postrzega swoje działania fotograficzne jako ekwiwalent życiowych potrzeb takich jak spanie czy jedzenie. Jednocześnie nie lubi nadawać znaczeń swoim pracom za pomocą słów, więc jego prace pozbawione są tytułów.