Studiował scenografię w warszawskiej ASP w latach 1950-1956. Po 1956, wraz z reprezentantami swojej generacji, m. in. Łucją Kossakowską, Ewą Starowieyską, Januszem Adamem Krassowskim współtworzył zjawisko tzw. szkoły warszawskiej, adaptującej w scenografii zdobycze nowych kierunków sztuki, jak surrealizm, taszyzm, malarstwo materii. Uczestniczył w przeglądowej "Wystawie scenografii" z cyklu "Polskie dzieło plastyczne w XV-leciu PRL", Pałac Kultury i Nauki, Warszawa 1962. Od lat 60. współpracował m. in. z Teatrem Wielkim Operą Narodową w Warszawie, Teatrem Nowym w Łodzi, Teatrem Polskim w Bydgoszczy, Teatrem im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie. Projektował też dekoracje dla Teatru Telewizji oraz zajmował się scenografią filmową (m. in. "Popioły", 1964, "Śmierć gubernatora", 1970, "Most", 1982).
Jeden z najwybitniejszych i najbardziej uznanych scenografów powojennej Polski. Autor wielu projektów scenografii teatralnych, operowych, telewizyjnych. Laureat wielu prestiżowych nagród za projekty scenograficzne.