Ukończyła studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, równocześnie studiowała w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Naukę malarstwa kontynuowała od 1912 w paryskiej École des Beaux-Arts oraz w Académie Ranson u Maurice Denisa. W Paryżu poślubiła pracującego w Instytucie Pasteura Tadeusza Łazarskiego. W 1914 zwróciła się do córki Adama Mickiewicza Marii Goreckiej z propozycją stworzenia pracowni sztuki stosowanej, dochód ze sprzedaży wytworzonych przedmiotów miał zostać przeznaczony na pomoc przebywającym we Francji polskim artystom, którzy znaleźli się w złej sytuacji finansowej. W ten sposób Stefania Łazarska stworzyła pracownię w której produkowano szmaciane lalki, początkowo sama je projektowała, w późniejszym czasie dołączyli do niej Fryda Frankowska i Tadeusz Makowski. Przez cały czas działania pracowni przewinęło się przez nią trzydziestu dwóch polskich artystów. Dzięki szerokiej reklamie oraz wystawieniu lalek w Dziale Sztuki Dekoracyjnej w Luwrze oferta cieszyła się dużym powodzeniem, Łazarska była pierwszą artystką, która wystawiła tak prozaiczne przedmioty w tak prestiżowym miejscu. Tworzone w paryskiej pracowni lalki zostały pokazane przez Marię Gorecką Ignacemu Paderewskiemu i jego żonie Helenie, w ten sposób znalazły się w sprzedaży również w Stanach Zjednoczonych.