Urodził się w 1956 roku w Warszawie. Zmarł w 1996 r. w Paryżu. W latach 1970-1973 mieszkał w Afryce, w Kinszasie. W latach 1975-1976 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Tuluzie, a następnie, od 1976 do 1980 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1980 r. otrzymał dyplom w pracowni profesora Jacka Sienickiego. W 1981 roku uczestniczył w aukcji dziel sztuki na rzecz NSZZ Solidarność, zorganizowanej w Muzeum Narodowym w Warszawie. W czerwcu 1983 r. wyjechał do Francji i zamieszkał w Paryżu. Żaden z młodych polskich artystów nie osiagnął wcześniej w Paryżu takiego sukcesu. W 1985 zdobył Prix de la Princesse Grace na 19. International d'Art Contemporain de la Principauté de Monaco. W 1986r. pracował w Cité International des Arts. Do dzisiaj jest żywą legendą warszawskiego i paryskiego środowiska artystycznego.
Bohaterem wyrafinowanych, pełnych wyrazu obrazów artysty jest człowiek. Najczęściej samotny, zagubiony w gwarnej, miejskiej rzeczywistości. Oczekujący pomocy, wsparcia. Christoph Graizon, krytyk sztuki, w jednej z przedmów do katalogu jego wystawy napisał: "Człowiek z obrazów Brudzyńskiego to człowiek z ciała, zmiażdżony w postawie Chrystusa bezsilnego lub ograniczony do kilku linii, rzutów jaskrawych barw rozdzierających czerń, jak krzyk w pustce". Inny słynny krytyk - Jean Jacques Gautier z "Le Figaro" o obrazach Brudzyńskiego powiedział: "W tym są wspaniałe, teatralne gesty".
W 1997 r artysta miał wystawę pośmiertną w warszawskiej Zachęcie.
W 2003 r wystawę twórczości artysty przygotowała Galeria Art New Media w Warszawie.