Z wykształcenia lekarz, z zamiłowania artysta. Jeszcze w czasie studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wileńskiego zainteresował się malarstwem. Skromne stypendium, zamiast na jedzenie, wydawał na albumy malarskie i książki z dziedziny sztuki. Wadim Jurkiewicz nie poprzestał jednak na teorii, czynnie zajął się rysowaniem i malowaniem akwarelą. Oddał się tej pasji bez reszty, co nie znaczy, że bezkrytycznie podchodził do swojej twórczości. Był człowiekiem niezwykle wymagającym względem siebie i w przypływie zwątpienia zniszczył wszystkie swoje rysunki i akwarele. Po tym incydencie nigdy już nie powrócił do malarstwa.
W czasie okupacji znalazł się we Lwowie, gdzie pracował jako lekarz. W tych trudnych czasach ucieczką od wojennej rzeczywistości była nowa pasja – muzyka. Wadim Jurkiewicz zakupił mnóstwo płyt z muzyką klasyczną i urządzał spotkania melomanów we własnym mieszkaniu.
W 1945 roku po wojennej zawierusze Wadim Jurkiewicz trafia do Oleśnicy, w której spędza resztę życia. Tam też rozpoczyna się jego życiowa przygoda z fotografią. Był samoukiem. Zaopatrzył się w fachową literaturę i powoli, sam dochodził do coraz lepszego warsztatu. Nowa pasja pochłonęła go całkowicie. Tworzył przede wszystkim fotografię krajobrazową i kreacyjną. W 1951 roku wstępuje do wrocławskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. Od 1952 r. należał do Związku Polskich Artystów Fotografików. W roku 1957 rozpoczął działalność fotograficzną wraz z Bożeną Michalik, Zbigniewem Staniewskim i Edmundem Witeckim w ramach twórczych poszukiwań wrocławskiej grupy „Podwórko". Założeniem programowym tej niezwykle interesującej grupy było szukanie nowych środków wyrazu w fotografii, przy zachowaniu odrębności indywidualnej poszczególnych autorów. Pierwsza wystawa „Podwórka" z udziałem Wadima Jurkiewicza miała miejsce we wrocławskim pawilonie ZPAP w roku 1958. Pokazano ją również w Warszawie w Starej Galerii.
Od tamtej pory Wadim Jurkiewicz prezentował swoje prace między innymi w Anglii, Brazylii, Indiach, Meksyku, Stanach Zjednoczonych i byłym Związku Radzieckim.
Wadim Jurkiewicz zginął tragicznie rażony prądem w swej ciemni fotograficznej 15 maja 1962 roku.