Intermedialna grupa artystyczna o proweniencji niezależnej, wywodząca się spośród studentów kulturoznawstwa Uniwersytetu Łódzkiego, powstała w 1989 roku w Lubieszewie podczas zlotu Ruchu Wolność i Pokój (WiP) i Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego (RSA). Działalność w zakresie instalacji, graffiti, fotografii, happeningu i wideo, a od połowy lat 90. - totemicznych i dźwiękowych instalacji. W 2000 roku członkowie grupy stworzyli także specjalną interaktywną wystawę w Internecie pt. Bramy 12 Przejść (www.cik.lodz.pl/galeria oraz www.wl.art.pl). Samodzielnie wykonują także unikatowe katalogi i druki.

Głównym animatorem grupy jest Egon Fietke (Andrzej Miastkowski). Wraz z nim działają: tworzący muzykę eksperymentalną Jerzy Korzeń (Michał Pietrzak), operatorzy: KAM (Kamil Chrapowicki) i Barnaba (Tomasz Wieczorek) oraz w mniejszym zakresie, mieszkający od początku lat 90. w Nowym Jorku dr Marek Jahoda (Michał Gralak) i Stanisława Gołąb (Adrianna Rajch). W latach 90. w działaniach grupy uczestniczyli także: fotografowie Poromb (Jacek Poręba) ) i DJ 3DEF (Piotr Woźniak) oraz Aśka Monster (Joanna Raszewska), Pablo Cerato (Paweł Pallester), dr Muto (Mateusz Janiszewski) i Gronsjo (Rafał Grochowski). Skład grupy nieustannie zmienia się w zależności od podejmowanych działań.

W sensie historycznym Wspólnota wywodzi się z łódzkiej "Pomarańczowej Alternatywy", działającej w Łodzi pod nazwą "Galerii Działań Maniakalnych", która rozpadła się ostatecznie w 1990 roku. Jednym z pierwszych działań Wspólnoty był spektakularny happening kontestujący socjalistyczne państwo oraz solidarnościową opozycję pt. Obżartówka protestacyjna (Wydział Filologiczny UŁ, 1989). Bardziej prowokacyjny Zamknąć Mandele odbył się pod Urzędem Miasta Łodzi w 1990 roku. Współtworzyli także powstanie łódzkiej sceny techno (klub Szafa 1993). W szerszym kontekście intermedialna działalność jej członków, opierająca się na nihilizmie, wywodzi się także z postawy ludyczno-anarchistycznej grupy "Łódź Kaliska".

Pierwszy okres działalności Wspólnoty trwał do około 1992 roku i przejawiał się w kontestacji łódzkiego środowiska po-awangardowego, w tym imprez międzynarodowych, jak Konstrukcja w procesie z 1990 roku. Działania Wspólnoty atakowały również stereotypy kultu religijnego. Szczególnie widoczne było to w realizacjach wideo Spuszczanie się na twarz absolutowi i Czy kobiety wierzą w Boga (1991) oraz w quasi magicznych instalacjach. W ich fotografiach z początku lat 90. w cyklu Sztuka jest skutkiem zazdrości o menstruację mieliśmy do czynienia, obok fascynacji dadaizmem oraz twórczością graffiti i szablonu, ze świadomym nawiązaniem do twórczości amerykańskiego fotografa Joela-Petera Witkina. Jednak Wspólnota włączyła się w łódzkie środowisko po-awnagardowe biorąc udział w wystawie Łódzki ruch neoawangarowy 1970-1992 przygotowanej przez Józefa Robakowskiego w dawnym pałacu Grohmana w 1992 roku, na której zaprezentowali realizację Praca artysty z rakiem mózgu. Był to rodzaj przewrotnej instalacji, opartej na planie krzyża greckiego utworzonego przez ukrzyżowanie czterech lalek połączonych pępowiną (rurą) z matką (beczką z mazią z pływającymi lalkami przypominającymi ludzkie embriony).

W 1997 roku brali udział w wystawie Żywa galeria. Łódzki progresywny ruch artystyczny (1969-1997) w Narodowej Galerii Sztuki "Zachęta" w Warszawie. Od tego czasu datuje się zwrot w ich działalności w kierunku energetyzujących instalacji o symbolicznych znaczeniach z wykorzystaniem światła fluorescencyjnego, którym towarzyszy transowa muzyka. Andrzejowi Miastkowskiemu udało się stworzyć przekonywającą, choć czasami ironiczno-groteskową symbolikę jego prywatnej mitologii. Występują w niej, jak u Hieronimusa Boscha, różnego rodzaju człekokształtne potwory żyjące własną egzystencją w materii rysunku, malarstwa, plakatowego szablonu, instalacji, fotografii i wideo. Jest to interesująca próba sięgnięcia do mitologii epoki przedchrześcijańskiej, nie tylko europejskiej. Ważną rolę w bardzo nietypowych pracach, głównie instalacjach Miastkowskiego (świadomie anarchizujących i psychodelicznych, przypominających swą ornamentyką starożytną sztukę kultur pierwotnych) jest penetrowanie sfery sacrum, choć na pewno nie bluźnierstwo, jak to miało miejsce na początku jego drogi twórczej. Członkowie Wspólnoty tworzą także ogromne kilkusetmetrowe instalacje z rzeźb (np. Zaprzęg Lunarny, Galeria Tower Building, Łódź, 1998). Od około 1997 roku datuje się też związek działań Wspólnoty z Markiem Rogulskim i jego galerią Spiż 7.

Andrzej Miastkowski przeciwstawia się komercjalizacji sztuki i jej obecnej formule oficjalnego funkcjonowania, w której zatraciła ona swój sakralny wymiar. W 2000 roku grupa miała wystawę New Generation from Poland. Lyyying Community w Niigata City Art Museum w Japonii, a w 2001 roku - Cycle Lunaire. Transmisions 2 w Palais du Rhin w Strasburgu. W 2002 roku brała udział m.in. w ekspozycji Wokół dekady. Fotografia polska lat 90. oraz w wystawie Les chemins de l'Europe w Strasburgu, prezentującej sztukę państw kandydujących do UE.

Ich prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacji WRO we Wrocławiu, Archive of European Media Art Festiwal w Osnabrück. /Krzysztof Jurecki/