Bar-Micwa, 1962 r.

"Są artyści, którzy na przestrzeni, którzy na przestrzeni całego życia noszą w sobie ludzkie dramaty, czy idee i nie spoczną dopóki, dopóty nie dadzą im artystycznego wyrazu, Adam Muszka jest do głębi przejęty wizją tragicznie zgładzonego miasteczka. Nie istniejące już, zgaszone życie roztliło się w nim na podobieństwo wiecznego płomyka i artysta chciałby ten płomyk zapalić w naszych sercach.(…). Muszka maluje właśnie zaginione miastecko żydowskie takim, jakim je widzi, takim, jakim żyje w jego wyobraźni. Zapadło ono głęboko w jego pamięć ze swą romantyką, z sobotnio świątecznym nastrojem - szare, ubogie życie, opromienione marzeniami"
Lili Berger, Adam Muszka, Warszawa 1970, s. 6-7

Adam Muszka pochodził ze znanej rodziny piotrkowskich kantorów. Jego dziadkiem był słynny przed pierwszą wojną Akiva Muszka-Ofter; ojciec artysty również był żydowskim chazanem. Muszka uczył się początkowo w chaderze prowadzonym przez piotrkowską gminę, następnie w warszawskiej Szkole Handlowej. W latach trzydziestych rozpoczął w stolicy edukację artystyczną. Wojna zmusiła Muszkę do opuszczenia Polski. Lata okupacji artysta spędził w Taszkencie. Po powrocie do kraju zamieszkał w Łodzi i skupił się na karierze artystycznej. Zajmował się malarstwem, grafiką, plakatem i rzeźba pomnikową. Wystawiał nie tylko w Polsce, ale także w Londynie, Paryżu, Nowym Yorku i Tel-Avivie. W latach sześćdziesiątych wyemigrował do Francji, gdzie pozostał do końca życia.