PEJZAŻ LEŚNY, 1934

Uczył się w Krakowie w Szkole Przemysłu Artystycznego, a w latach 1915-21 w krakowskiej ASP u Wojciecha Weissa i być może u Jerzego Fedkowicza (widnieje na fotografii z pracowni tego artysty z około 1920 roku). W trakcie studiów został nagrodzony brązowym medalem ( roku akademickim 1917/18) oraz dwukrotnie otrzymał nagrodę pieniężną. Walczył w czasie I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej (1920). Zaraz po studiach wyjechał do Paryża, gdzie mieszkał zapewne do roku 1927. Po powrocie do kraju przez pewien czas mieszkał w Krakowie, zaś od roku 1927 w Warszawie. Podróżował po Francji, Holandii i Niemczech. Był członkiem ZZPAP, Cechu Artystów Plastyków Jednoróg (od 1931 roku) i TZSP (od 1932 roku). Po II wojnie światowej należał do ZPAP, w którym pełnił funkcję członka zarządu Okręgu Warszawskiego. Artysta kilkakrotnie wystawiał w salonach paryskich, w Polsce najczęściej pokazywał swe prace w Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego w Warszawie. W roku 1930 został zaproszony do udziału w wystawie Rytmu w TPSP we Lwowie. Z Jednorogiem wystawiał w Łodzi (1931), Krakowie i Warszawie (1932). Brał także udział w wystawach Instytutu Propagandy Sztuki od początku jego istnienia. Malicki posługiwał się techniką olejną, akwarelą i pastelem, podejmował też próby z drzeworytem. Tematem jego prac były krajobrazy, widoki miast, sceny rodzajowe, a także martwe natury. Krytycy na ogół zgodnie podkreślali wartości kompozycyjne i kolorystyczne jego prac. Po II wojnie malował głównie motywy z Ziem Odzyskanych. Prace te pokazał na wystawach w lokalu SARP w Warszawie (Pejzaż Ziem Zachodnich, 1947) i w roku 1948 (wystawa indywidualna z Mironem Dudą - Wystawa Obrazów Ziem Odzyskanych). Prace artysty znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie i w Krakowie.
Prezentowany obraz realizuje program Cechu Artystów Plastyków Jednoróg, którego członkowie
uznawali kolor i formę jako odwieczne, najważniejsze treści malarstwa, walczyli z programowością w sztuce, a tym samym przyczynili się do rozwoju polskiego koloryzmu. Bardzo prosta kompozycja, ukazująca kawałek leśnej drogi oraz kilka drzew i krzewów, stała się pretekstem dla ukazania feerii barw jaka rozgrywa się w gęstwinie leśnej, która przecedza ostre światło letniego, upalnego dnia.