Na skraju lasu, 1878 r.

"Największą zaletą pejzażów p. Malinowskiego jest charakter miejscowy uchwycony z niesłychanym poczuciem polskiej natury i polskiego nieba. Patrząc na nie, oddychamy naszym powietrzem. (…) Wszystko tu jest nasze; nie ma chmurki na bladem, północnem niebie, której byśmy nie widzieli kiedyś; nie ma wierzby, z której, będąc chłopięciem, nie rwaliśmy witki lub nie kręcili fujarki. (…) Ten to właśnie charakter lokalny, to uplastycznienie kontemplacji artysty nad otaczającą go przyrodą najwięcej cenimy w pracach p. Malinowskiego". Henryk Filipowicz , Krajobrazy Malinowskiego , "Tygodnik Ilustrowany " 1869, II półrocze , s. 87

Malarz i dekorator teatralny, wykształcony w warsztacie ojca, prawdopodobnie także w Wiedniu i Monachium. Uczył się zawodu dekoratora teatralnego w Warszawie, od roku 1864 pracował w Wiedniu, w dekoratorni teatrów cesarskich. Od 1873 do 1890 roku pełnił funkcje naczelnego dekoratora Warszawskich Teatrów Rządowych: Wielkiego, Rozmaitości i Letniego. Wykształcił kilku uczniów m.in. Józefa Guranowskiego i Karola Klopfera. W dziedzinie malarstwa był niezrównanym pejzażystą, posiadał nadzwyczaj łatwą technikę malarską. Za największą zaletę jego pejzaży uznawano umiejętność uchwycenia specyfiki polskiej natury i polskiego nieba, za wadę zaś zbytnią drobiazgowość w malowaniu. Jego ulubione motywy to studia leśnego krajobrazu, pejzaży wiejskich, widoki ruin i młynów. Jego prace były eksponowane w TPSP w Krakowie (łącznie wystawił tam około 90 obrazów olejnych) oraz w TZSP i w Salonie Krywulta w Warszawie. Był autorem polichromii w kościołach w Zycku i w Osmolinie. Obecnie wiele jego prac znajduje się w zbiorach muzealnych, m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie.