Dekompozycja zstępująca 14, 1973

Prezentowany relief z 1973 wpisuje się w konsekwentny proces poszukiwań twórczych Marczyńskiego. Artysta bezustannie odświeża swe spojrzenie na sztukę, przechodząc od płócien metaforycznych, poprzez zbliżone do malarstwa materii Konkrety, po czysto geometryczny ład reliefów. W latach sześćdziesiątych dokonuje się w jego twórczości radykalny zwrot ku strukturom trójwymiarowym o powtarzalnych prostokątnych modułach-kasetonach z uchylnymi płytkami. Tak skonstruowane reliefy zakładały w swej koncepcji udział widza, który zmieniając kąt nachylenia ruchomych płytek ingeruje w strukturę elementów, ujawniając rozmaitość konfiguracji form. Przy odsłanianiu barwnych wnętrz kasetonów uruchamiany jest czynnik kolorystyczny, a także zmienne efekty wywołane przez grę cieni czy połysk powierzchni wieczek, często powleczonych odblaskową farbą.

Rok 1970 przynosi wyjście układów zmiennych w przestrzeń. Prezentowana na aukcji praca znakomicie ilustruje proces dekompozycji reliefów i stanowi następstwo pokazanych w tymże roku podczas pleneru w Osiekach Układów otwartych, swoistej interwencji geometrii w przyrodę. „Od korpusu głównego odrywają się poszczególne elementy, zajmują miejsce obok, na ścianie, na podłodze, w drugim końcu sali wystawowej, w przyrodzie." (za M. Hermansdorfer) Praca ta rozbita na poszczególne segmenty utrzymana jest w stonowanej kolorystyce, przełamanej przez jaskrawo malowane wnętrza, ich odsłanianie z kolei uruchamiać ma przemyślaną grę formalną.