Jasny dzień, 1957 r.

Studia malarskie ukończył na krakowskiej ASP w 1939 r. Studiował pod kierunkiem W. Jarockiego oraz I. Pieńkowskiego. Jego prace pojawiały się na wystawach od 1933 r. W 1936 r. po raz pierwszy wystąpił indywidualnie. Związał się z założoną w 1931 r. Grupą Krakowską, którą wraz z M. Jaremą i J. Sternem reaktywował w 1957 r. W latach 1949 - 79 pracował jako pedagog w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie pełnił funkcję m.in. asystenta E. Eibischa. Zajmował się malarstwem, grafiką oraz rysunkiem. W swej twórczości początkowo nawiązywał do estetyki kubizmu oraz typowo polskiej odmiany postimpresjonizmu, malując głównie martwe natury, pejzaże, portrety. Od połowy lat `50-tych w jego obrazach pojawia się nawiązanie do surrealizmu, co wynikało zapewne z tendencji panującej w środowisku krakowskim. W drugiej połowie lat `50-tych coraz silniej podkreślał konstrukcję w dziele sztuki, co często stawało się abstrakcyjnym układem plam, znaków. Liryczność ukazywał przede wszystkim poprzez kolor, zestawiając go w delikatnych harmoniach. Od 1960 r. rozpoczyna nowy okres konstruowania obrazu - przedmiotu, tworząc głównie kolaże. Marczyński reprezentował Polskę na międzynarodowych festiwalach sztuki. W 1956 r. brał udział w Biennale Sztuki w Wenecji, kilka lat pó¼niej w Biennale w Sao Paulo oraz Documentach w Kassel.