Relief, przed 1982 r.

"Dzieła Adama Marczyńskiego można odbierać i interpretować jako odbicie istoty natury i jako uniwersalne modele harmonii. Jest w nich więc także zakodowany czynnik matematyczny. Nie byłoby wszakże błędem poszukiwać w nich związków z cywilizacją współczesną, z jej czystością mechaniczną, jej chłodną aminowością i jej, jakby uniezależnionym od woli człowieka, samoczynnie dokonującym się procesem zdobywania władzy nad światem. Rozmaitość wątków interpretacyjnych zapisanych w dziele Marczyńskiego, świadczy o bogactwie i o wadze jego twórczości. Od rodzaju osobowości i od inwencji oglądającego zależy ich odczytanie. Widz nie jest zresztą zobligowany do ich poszukiwania. Może się po prostu cieszyć urodą tych prac. Są one bowiem, niezależne od źródeł i intencji, z jakich powstały, klarowne, uporządkowane. (...), pełne prostoty i wciągające w proponowaną przez ich twórcę przygodę plastyczną." (Bożena Kowalska, Adam Marczyński, Galeria Stara, BWA Lublin, 2002)

Adam Marczyński do polskiej historii sztuki przeszedł jako twórca, który jako pierwszy zastosował uchylone, ruchome kaseton w obrębie obrazu. W ten sposób artysta wprowadził widza-współrealizatora w proces powstawania dzieła sztuki, stwarzając oglądającemu możliwość ingerencji w strukturę dzieła. Jednak już w połowie lat 70, Marczyński porzuca cykl "Interwencji" tworząc geometryczne, zbudowane na planie kwadratu kompozycje. Prezentowana praca należy do ostatniego cyklu "Białych reliefów". Minimalistyczne, jednokolorowe prace charakteryzują się rygorystyczną, geometryczną strukturą. Jednak poprzez oszczędną kompozycję oraz subtelne przesunięcia wobec osi poszczególnych składników obrazu, reliefy nadal posiadają element ruchu, ulotności. Pomimo pozornego rozwibrowania elementów kompozycji w cyklu "Białych reliefów", realizują się słowa Marczyńskiego o chęci ostatecznego wyciszenia".