Postać fantastyczna

"Uważam, że każda twórczość odnosi się do człowieka. Jako rzeźbiarza interesuje mnie znak figury ludzkiej, obecny w sztuce od dawna, od prehistorii - i mam nadzieję, że do czasów, do jakich istnieć będzie ludzkość".
ADAM MYJAK

Adam Myjak po raz pierwszy próbował sił w ceramice już na studiach, gdy po zajęciach zostawał na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Razem z zaprzyjaźnionym kolegą Tomaszem Kawiakiem tworzył nieraz w pracowni prof. Wandy Golakowskiej, która udostępniała młodym entuzjastom swoją uczelnianą przestrzeń oraz piece do wypalania ceramiki. To właśnie w tym okresie powstały pierwsze ceramiczne prace w twórczości Myjaka.
Tak opowiadał w 1971 o swoich ceramicznych pracach sam artysta: "Między twórcą a materiałem w trakcie pracy toczy się niema rozmowa, praca uaktywnia najczulsze więzy pomiędzy człowiekiem a materią - materiał podpowiada tworzenie. Od paru lat pracuję w ceramice. Technika ta była i jest bardzo niedoceniana przez rzeźbiarzy. Ograniczali się oni zwykle do lepienia naczyń; o ile były próby rzeźbienia, to jednak zawsze przypominały garnki. Zacząłem w podobny sposób, termin jest niewzbudnym etapem formułowania każdej osobowości. Lecz w miarę upływu czasu, w miarę poznawania materiału, współżycia z nim, zacząłem go rozumieć. Rozumieć tak, jak się rozumie uczłowieczoną materię, rozumieć jego triumf i krzywdę. Odkrywając jego nieograniczone możliwości, jego bogactwo, odkrywałem egzotykę procesu powstawania, wypalania rzeźby i jego zaskakujące końcowe efekty" (Adam Myjak, Rzeźba i prace, "Orientacja", grudzień 1970 - styczeń 1971, s. 32, [w:] Bożena Kowalska, Adam Myjak, Rzeźbiarz mijającego czasu, Warszawa 2005, s. 60).
Jak zauważa Bożena Kowalska, Adam Myjak, inaczej niż inni rzeźbiarze, nie walczył nigdy z materiałem, ale raczej oswajał i podporządkowywał go swoim potrzebom. Pierwszym eksperymentom z tworzywem towarzyszyły także wczesne zabawy z formą. To właśnie w tym okresie autor wykonywał prace niefiguratywne. Tłumaczył jednak, że już na początku swojej edukacji artystycznej interesował się sztuką figuratywną, od dorobku Alberta Giacomettiego po Xawerego Dunikowskiego.
Z Włochem łączyła artystę fascynacja nie tylko figuracją, lecz także egzystencjalizmem. Polak szukał w procesie twórczym własnego sensu, ale również zastanawiał się nad problemami ludzkiego losu - cierpieniem czy dramatem starości i śmierci. Nadawanie swoim lękom i egzystencjalnym pytaniom odpowiedniej formy miało dla autora charakter terapeutyczny, przynosiło mu pewną ulgę. Co więcej, to sztuka i rzeźby dawały mu szansę na stworzenie obiektów trwałych, które pozostaną na lata.
Wiele z realizacji Myjaka to portrety. Często przybierają formę popiersi czy głów, ale jednocześnie brak im oczu. W ich miejscu autor umieszczał wszelkiego rodzaju bruzdy czy fałdy, a oczodoły w efekcie pokryte są cieniem. Oczy, jak zauważa Bożena Kowalska, nadają portretom indywidualność, a także odzwierciedlają cechy charakterologiczne modela. Adam Myjak jednak interesował się opowiadaniem w swoich pracach o kwestiach uniwersalnych, które dotyczą nie jednostek, ale ogółu. Jak zauważa Bożena Kowalska: "Przesłania jego sztuki oscylują w rezultacie pomiędzy destrukcją rozpaczy i śmierci a patosem cierpienia i życia, między zaledwie śladami prawdy jednostkowej a symbolami prawd powszechnych" (Bożena Kowalska, Adam Myjak. Rzeźbiarz mijającego czasu, Warszawa 2005, s. 67).

Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (lata 1965-1971), gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem. W latach 1979-1982 przebywał na stypendium rządu niemieckiego im. Wilhelma Lehmbrucka w Duisburgu. Jest laureatem wielu krajowych konkursów rzeźbiarskich, m.in.: Ogólnopolskiej Wystawy Rzeźby Młodych w Krakowie (1971), na pomnik Powstania Warszawskiego w Warszawie (1983), jak i zagranicznych, m.in.: nagroda Hiszpańskiej Federacji Żeglarskiej za rzeźbę Żagiel na Międzynarodowym Biennale Sport w Sztukach Pięknych w Barcelonie (1979). Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1971 i 1974 roku. Jest profesorem, a także rektorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (trzecia kadencja).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.