Z cyklu Figury

"Świat Adama Myjaka to świat ludzkich przeżyć. Ale jest to przede wszystkim świat, w którym na próżno by szukać radości życia, wiary w pełną optymizmu przyszłość. Nad światem artysty unosi się niemy krzyk rozpaczy i bólu, wydobywający się z wnętrzności anonimowych głów, popiersi i figur".
Lechosław Lameński

Adam Myjak to czołowa postać polskiej sztuki, od lat 70. współtworząca fascynujący krajobraz krajowej rzeźby. Artysta, urodzony w Starym Sączu w 1947, swoją pierwszą wystawę indywidualną miał w 1970 w Galerii Rzeźby w Warszawie. Pokazał na niej dwadzieścia dzieł wykonanych z gliny ceramicznej. Mówił wtedy: "Rzadko używam w pracy narzędzi, staram się pracować gołymi rękami, najpewniej kształtuję materiał, gdy czuję go pod palcami. Tworzywo jest wtedy najbardziej posłuszne, rzeźba staje się zapisem nie tylko mojej idei, ale również mojej pracy. Interesuje mnie forma dzika, rozwichrzona, przechodząca w surowe bryły. Forma, którą materia rozsadza od wewnątrz, strzępi, wybija z geometrycznych praw i prawidłowości, forma pętająca osaczającą materię, rozwierająca się i napinająca" (Adam Myjak, Rzeźba i praca, "Orientacje", grudzień 1970 - styczeń 1971).
Rozwichrzona, dramatyczna forma, która już wtedy stanowiła podstawę sztuki Myjaka, jest obecna w jego pracach do dnia dzisiejszego. Wyraziste i wyjątkowe dzieła - takie jak prezentowana kompozycja z cyklu "Figury" - ukazują postać ludzką lub jej fragmenty. Autor często akcentuje głowę lub górną część ciała, przeradzającą się w zgeometryzowaną, niepokojącą bryłę. Lapidarna sylwetka kroczącego człowieka, na poły poprawna anatomiczne, na poły wywodząca się z wyobraźni, to metafora przenikania, niemająca w sobie akademickiej dosłowności. Nade wszystko zaś to refleksja o człowieku, posiadająca wyraźny rys autoportretu. W wielu realizacjach można dostrzec ślady wizerunku samego twórcy, przewijające się przez całą drogę edukacji artystycznej rzeźbiarza, wykorzystywane nierzadko z bieżącej potrzeby, wynikającej z braku innego modela.
Dość wcześnie w dziełach Myjaka odnajdujemy ślad ponurej refleksji nad egzystencją człowieka. W 1972 pisano: "Niewzruszone idee dobra i piękna rzeźbiarz po prostu omija. Interesują go natomiast i wciągają bez reszty nieuchronne procesy starzenia się człowieka, zamierania i śmierci. (...) Starość przedstawia Myjak pełnymi bryłami, których wewnętrzna dynamika rozsadza powierzchnię rzeźb, rujnuje statykę kompozycji, dając w końcu formę otwartą. Wzmagają to wrażenie znaczne zagłębienia, bruzdy i fałdy, często wcale niepokrywające się z naturalnymi rysami twarzy, co także wzmacnia ekspresję realistycznych w zasadzie form" (W. Krauze, Wśród młodych twórców, "Życie Warszawy" nr 68, 21.11.1972). Pesymizm nie był jednak nigdy celem Myjaka, dla którego nadrzędną wartość w sztuce od zawsze stanowiła intuicja. Ostateczna forma rodzi się podczas tworzenia, co artysta trafnie podsumował pod koniec lat 80.: "Stwierdziłem, że nie będę siebie oszukiwał - w figuracji czuję się najlepiej i najpewniej. Lubię to i jak gdyby sama ręka do tego prowadzi. Najpierw rodzi się pomysł, idea, koncepcja. Nie mogę powiedzieć, że mam rzeźbę zaprojektowaną do końca. W trakcie pracy wszystko się przetwarza. Pierwszy sygnał powstaje w kontekście do innych rzeźb i jest ich następstwem. Cały czas podążam za instynktem niemal zwierzęcym. Oczywiście, gdy człowiek ma już kilka prac, może nawet sam budować swoją filozofię" (Z artystą rozmawia W. Wierzchowska, [w:] Adam Myjak. Rzeźba, kat. wyst., Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź 1988).

Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (lata 1965-71), gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem. W latach 1979-82 przebywał na stypendium rządu niemieckiego im. Wilhelma Lehmbrucka w Duisburgu. Jest laureatem wielu krajowych konkursów rzeźbiarskich, m.in.: Ogólnopolskiej Wystawy Rzeźby Młodych w Krakowie (1971), na pomnik Powstania Warszawskiego w Warszawie (1983), jak i zagranicznych, m.in.: nagroda Hiszpańskiej Federacji Żeglarskiej za rzeźbę Żagiel na Międzynarodowym Biennale Sport w Sztukach Pięknych w Barcelonie (1979). Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1971 i 1974 roku. Jest profesorem, a także rektorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (trzecia kadencja).

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.