Kompozycja II, 1968 r.

"Adolf Ryszka zapisał swoją kartę w historii sztuki polskiej wśród najwybitniejszych artystów. Mimo, że Jego życie zostało przerwane za wcześnie, to jednak stworzył wiele dzieł wspaniałych, które zawsze były zjawiskiem wyjątkowym w rzeźbie polskiej. Szczególnie ważny był Jego głos ostatnio, bowiem obecnie sztuka jest pełna tandety, miałkości i hałaśliwej agresji. Myślę, że Jego twórczość jest tym odnośnikiem do którego wszyscy artyści będą się zawsze odwoływać w chwilach kryzysowych."
Adam Myjak, słowo wstępne z katalogu wystawy A. Ryszki z galerii ZPAP w Warszawie w październiku 1995 r.

Adolf Ryszka był rzeźbiarzem wszechstronnym, tworzył swoje rzeźby w wielu materiałach m.in. w brązie, ceramice czy gipsie. Prezentowana rzeźba stanowi rzadki przykład pracy przywodzącej w swojej formie skojarzenia z dokonaniami powojennej awangardy. Ostre krawędzie przenikają się z obłymi, organicznymi formami tworząc kontrasty formalne i interesujące efekty światłocieniowe. W centrum zainteresowania Ryszki najczęściej znajdował się człowiek. Umieszczony w różnych kontekstach, zatopiony w organicznych formach stanowił obraz człowieka zniewolonego, którego sytuacja wydaje się być dramatyczna. Podstawową tematykę jego rzeźb stanowiła refleksja nad ludzkim losem, przemijaniem i uwikłaniem człowieka w rzeczywistość. Artysta rozpoczął artystyczną edukację w Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem, studiował następnie na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. Od roku 1983 kierował Zakładem Rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie uzyskał tytuł profesora zwyczajnego w marcu 1995 roku.