Pokolenia, z cyklu Dostojnicy, 1978 r.

Adolf Ryszka był rzeźbiarzem wszechstronnym, realizował swoje kompozycje w wielu materiałach m.in. w brązie, ceramice czy gipsie. Prezentowana praca wystawiana była na Biennale w Wenecji w 1982 roku. Uwagę zwraca podejście artysty do materiału. Ryszka wykorzystał specyfikę modelowania w ceramice, budując aluzyjne postaci. W centrum zainteresowania rzeźbiarza najczęściej znajdował się człowiek. Umieszczony w różnych kontekstach, zatopiony w organicznych formach przywoływał obraz człowieka zniewolonego, którego sytuacja wydaje się być dramatyczna. Podstawową tematykę jego rzeźb stanowiła refleksja nad ludzkim losem, przemijaniem i uwikłaniem jednostki w rzeczywistość.
Artysta urodził się 5 lutego 1935 roku w Popielowie (dzisiaj dzielnica Rybnika) w rodzinie górniczej. Pierwsze próby artystyczne podjął w szkole podstawowej, a doskonalił wbrew woli rodziny w zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych w latach 1953-1957 pod kierunkiem Antoniego Kenara. W 1957 roku podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, które ukończył w 1962 roku dyplomem w pracowni Jerzego Jarnuszkiewicza. Ryszka tworzył monumentalne dzieła plastyczne, rzeźby plenerowe, medale, plakiety. Tworzył rzeźbę w kamieniu i gipsie, medalierstwo, grafikę warsztatową o formach abstrakcyjnych i surrealistycznych. Poszukiwania artystyczne w połączeniu z podróżami doprowadziły go do wyboru postaci ludzkiej jako osi twórczości i wizji świata. W poszukiwaniu ideału pomocny okazał się perfekcyjny warsztat, operowanie technikami - jak mawiał sam artysta - intymnymi: rysunkiem, medalierstwem, ale też dobór materiału oraz odnajdywanie relacji między tematem, techniką, materiałem (kamień, metal, ceramika) a człowiekiem, naturą. Wszystkie te elementy możemy odnaleźć w pełnych narracji formach kameralnych czy plenerowych. Artysta tworzył w nich wizje continum czasowego i przestrzennego świata, miejsca i osoby, łącząc w jedno przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.