Autoportret, 2006 r.

Absolwentka Wydziału Malarstwa ASP w Krakowie. Malarka zdecydowała się na bardzo wąską gamę kolorystyczną. Traktuje barwy jako środek symboliczny, a nie przedstawiający czy imitacyjny. Złoto, podobnie jak biel, jest dla niej synonimem światła, drogocenności i świętości. Czerń to substytut niebytu, nieistnienia, pierwotnej pramaterii, chaosu. Kwadrat - to zamknięty świat, prostokąt - jego wycinek. W każdym z obrazów pojawia się element odbicia ludzkiego ciała. "Nie są to ciała przypadkowe, lecz bliskich mi osób. Ta autentyczność, identyfikowalność, to, że jest to ślad pozostawiony przez konkretną osobę, są dla mnie bardzo istotne. Obraz nabiera wymiaru wizerunku, jak pisał Barthes: >staje się jakby skórą którą dzielę z portretowanym<. Ciało interesuje mnie jako wyraz i znak osoby, jako jej część, a nie ciało samo w sobie" - mówi artystka. Tworząc każdy z cykli chciała przywołać różne aspekty ulotności. Często powtarza, że blisko jej do sposobu myślenia Aliny Szapocznikow.