RATUSZ W WIŚNICZU, 1870

Malarz. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1852-57) u profesorów A. Płonczyńskiego, L. Dembowskiego, W. Łuszczkiewicza, W. K. Stattlera. Podczas studiów obrał specjalizację malarza wnętrz i architektury, szczególną uwagę poświęcając nauce perspektywy. Wielokrotnie pracował z Matejką (wykreślał perspektywę w jego obrazach, np. Kazanie Skargi, Kopernik; Matejko zaś malował sztafaż w jego obrazach). Od roku 1860 pracował nad dziełem życia - cyklem obrazów, przedstawiających widoki oraz wnętrza najcenniejszych zabytków architektury polskiej. Były to głównie budowle Krakowa, a także Warszawy. W roku 1871 wyjeżdżał też do Lwowa, Podhorców i Oleska. Z tej podróży przywiózł wiele obrazów oraz szkiców. W roku 1877 objął w Szkole Sztuk Pięknych katedrę perspektywy. Gryglewski całe życie borykał się z problemami materialnymi, z czym związana była jego tragiczna śmierć. Podczas pobytu w Gdańsku, gdzie malował wnętrza ratusza, popełnił samobójstwo. Pochowany jest na tamtejszym cmentarzu św. Mikołaja. O jego twórczości pisze A. Melbechowska-Luty w Słowniku Artystów Polskich: "Popularność i uznanie zyskał przede wszystkim jako biegły perspektywista, malarz wedut, wnętrz pałacowych i kościelnych. Współczesna krytyka widziała w nim pierwszego malarza tego gatunku po M. Zalewskim, a klientami jego byli m.in. Potoccy, Sapiehowie, Sołtanowie, Kronenbergowie (?). ".