Kompozycja, 1959 r.

"Ogromna jasna pracownia, gołe białe ściany, książki, dwa fotele. Zagłębiam się w jeden z nich, jakoś nie mogę zadać pierwszego banalnego zwykle pytania (...). Kobzdej wybawia mnie z kłopotu.
- Kiedy mówimy o malarstwie, trzeba na kółku zawiesić anegdotę, życiorys, cała tę literaturę, która zwykła oplatać dzieło plastyczne. Wyjdźmy zatem od obrazu.
Wiesza na ścianie duże płótno i mówi, że właśnie nad nim pracuje. (...)
- Marzę o tym, żeby moje obrazy miały wiele warstw, nie w sensie grubości farby - rozumie pan - ale żeby dopuszczały wiele interpretacji. (...) Wolę, jeśli obrazy moje porównywane są do przedmiotów, a nie do zjawisk, ponieważ malarz, niech pan nie zapomni tego napisać, stwarza przedmioty jak każdy rzemieślnik. I wiele złego narobiło zaniesione z filozofii do sztuki pojęcie abstrakcji. Nawet kwadrat Mondriana nie jest abstrakcją. Jest on konkretny i realny jak stół. (...) Mówiąc o realności obrazu jako przedmiotu, nie mam na myśli jego pospolitego, utylitarnego zastosowania. (...) Chcę budzić uczucie powagi, skupienia, wywoływać refleksję. To łączy się z moją metodą malarską. Często wychodzę od moich ulubionych żywych kolorów (...) i w czasie pracy powstaje obraz szary czy brązowy, który mnie samego zaskakuje i daje znak, że przezwyciężyłem swoje umiejętności, a więc udało mi się stworzyć coś nowego, nowego dla mnie samego".
Zbigniew Herbert, Z pracowni artysty. Aleksander Kobzdej, [w:] Aleksander Kobzdej. Zmagania z Materią, [red.] Józef Grabski, Kraków 2002, s. 149-150.