OSTATNI ŚNIEG, 1911

Malarz, głównie pejzażysta, także portrecista, mieszkający w Konstancinie. Uczył się w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, a od 1896 roku w Szkole Rysunku i Malarstwa S. Grocholskiego w Monachium. Po powrocie do kraju w 1899 roku rozpoczął studia u Teodora Axentowicza w ASP w Krakowie. Członek TZSP, prezes Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. Posługiwał się akwarelą, farbami olejnymi oraz uprawiał autolitografię. Malował pejzaże polskie, ukraińskie (Bracław) i rosyjskie (Saratow). Większość jego dzieł uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej. Zachowane dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Biblioteki Narodowej oraz Muzeum Okręgowych w Białymstoku i Bydgoszczy.
Modernistyczny pejzaż przedwiośnia z podolską wioską położoną nad rzeką - może to być rzeka Boh przepływająca przez Bracław, miejscowość wzmiankowaną na odwrocie obrazu. Widoczne są trzy niebieskie i jedna niemalowana chaty kryte strzechą. Za nimi przepływa rzeka oraz wznosi się drugi wysoki brzeg. Kompozycja utrzymana w dominujących fioletach, brązach i zieleniach, ożywiona niebieskim kolorem chat i białymi połaciami śniegu.