Wędrowny kobziarz, 1856 r.

"Wędrowny kobziarz" Aleksandra Stankiewicza pochodzi z okresu, kiedy artysta przebywał w Rzymie. Malarz mieszkał tam przez znaczną część swego życia, stąd liczne w jego malarstwie portrety mieszkańców tego kraju oraz częste nawiązywanie do rodzajowego malarstwa włoskiego. Według Tadeusza Dobrowolskiego w tworzonych wizerunkach kobiecych, malarstwo Stankiewicza przypomina Grottgera, a w scenach rodzajowych - Szczedrina. W jego dziełach znaleźć można także konwencjonalne portrety olejne i liczne sceny pasterskie.
Rzym, obok Monachium i Paryża stanowił ważne środowisko malarskie XIX wieku. Artyści mieszkający we Włoszech zajmowali się głównie malarstwem religijnym. Dużym wsparciem w ich działalności była księżna Zofia Odescalchi z domu Branicka oraz polski Zakon Zmartwychwstańców. Pod koniec I połowy XIX wieku we Włoszech wśród kolonii polskiej obserwuje się przeplatanie klasycyzmu rzymskiego z prądem romantyczno-historycznym (lub bardziej pseudoromantycznym). W tym czasie tworzono włoskie sceny rodzajowe i typy ludowe, które były obecne w malarstwie polskich artystów również w II połowie wieku. Miejscem spotkań środowiska artystycznego była Caffe Greco, w której prowadzono dyskusje oraz czytano polską prasę.
Obrazy Aleksandra Stankiewicza pokazywane były w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu i Galerii Tretiakowa w Moskwie