Ząb czasu, 1993 r.

W 1987 roku o twórczości artyski pisał rzeźbiarz Józef Marek: "Jest drobnej postaci. Jak figurki kobiet Dalekiego Wschodu. Duże, jasne oczy. Ciemne włosy. Czasem uśmiech. Spracowane, drobne dłonie. Własne regiony twórczej wyobraźni. Fascynacja literaturą, poezją i teatrem. Wpierw było drewno. Formy duże, proste, lecz cięte z wyrafinowaną płynnością. Otwarte na przestrzeń. Potem polubiła kamienie. Ale kamień by stać się rzeźbą, musi ulec ludzkiej woli tworzenia. Wrażliwość, intelekt, rzeźbiarski instynkt, wytyczanie celu działania splatają się w końcu w trudzie heroicznej pracy całej osobowości artystki. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu wytrwanie w zamiarze utrwalenia artystycznej wizji zwycięża odporność najtwardszego materiału. Wypowiedź szuka odpowiedniej formy przekazu. Aleksandra Domańska Bortowska Wierzy w równowagę treści i formy w dziele sztuki, a jako rzeźbiarka w bryłę i przestrzeń. Jej postawa w sztuce staje się odpowiednikiem jej postawy wobec otaczającego świata. Małe, jednostkowe zło uważa za drogę do zła totalnego. Jej twórczość jak wiele dzieł współczesnych czerpie z tajemnic ludzkiego odczuwania konfliktu między presją dążeń cywilizacyjnych a życiem, z jego bezpośrednimi objawami."