Bez tytułu

Aleksandra Wejchert była artystką eksperymentującą, wiele z jej prac oscyluje na pograniczu malarstwa i rzeźby. Z powodzeniem uprawiała każdą z tych dziedzin. Znana jest zarówno z monumentalnych, geometrycznych realizacji rzeźbiarskich w przestrzeni publicznej, jak i kameralnych rzeźb o organicznych, wywiedzionych z natury formach. Znaczną część jej dorobku stanowią także podobne do prezentowanego reliefy, których pofalowane, uzyskane za pomocą zróżnicowania drewnianych walców płaszczyzny tworzą niezwykły efekt wizualny. Wyjątkowy wrażenie konstrukcji formy artystka zazwyczaj podkreślała żywym, jednolitym kolorem. Analiza jej twórczości pozwala sytuować czas powstania reliefów na lata 70., pomiędzy tradycyjnym malarstwem, mozaikowymi obrazami, układanymi z niewielkich, drewnianych elementów, a przestrzennymi realizacjami z lat 80. Indywidualna droga twórcza Aleksandry Wejchert łączy w sobie dokonania i tradycje wschodnioeuropejskiej, abstrakcyjnej sztuki awangardowej: od rosyjskiego konstruktywizmu lat 20., poprzez unizm Strzemińskiego, z nurtami obecnymi w sztuce Zachodu lat 60. i 70., ze sztuką kinetyczną i op-artem.

Malarka i grafik. W 1949 roku ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Następnie w latach 1952-56 studiowała na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP pod kierunkiem Leona Michalskiego. Poza grafiką warsztatową i użytkową zajmowała się także malarstwem sztalugowym oraz tworzyła mozaiki i malowane reliefy z drewna, betonu, stali. Wystawiała indywidualnie w Rzymie (1959), Dublinie (1966 i 1969) oraz Paryżu (1968). Brała udział w wielu wystawach zbiorowych Polsce i zagranicą (Londyn, Dublin). Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów w Paryżu, Rzymie i Dublinie oraz w kolekcjach prywatnych w Irlandii, Włoszech, Francji i USA.