Bez tytułu

"Aleksandra Wejchert sytuuje swoje abstrakcyjne prace na granicy konstruktywizmu, sztuki kinetycznej i op-artu. Nie można jej jednocześnie uznać za artystkę ściśle przynależącą do jednej z tych tendencji. Na struktury jej reliefów wpływają różnego rodzaju drgania i tonacje, które nie mają jednak ani początku, ani wyznaczonego kierunku. Rzeźbione obrazy Aleksandry Wejchert polegają na zmiennym układzie identycznych elementów, rytmiczne ułożonych w obrębie jednej struktury i koloru.
Jej prace można łączyć z okresami muzycznymi, które zmaterializowały się w konkordancjach form. To symfoniczne modulacje, które przywodzą na myśl muzykę elektroniczną lub dźwięki wydobywające się z organów. Naszej uwadze nie może umknąć perfekcjonizm objawiający się w rytmicznych sprzężeniach formy i melodii koloru. Polska artystka wpisuje się w ruch dążący do syntezy plastycznej, która będzie bez wątpienia sztuką końca naszego wieku" (Paule Gauthier, Peinture fraîche, "Les Lettres Françaises", 24-30.01.1968).


Malarka i grafik. W 1949 roku ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Następnie w latach 1952-56 studiowała na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP pod kierunkiem Leona Michalskiego. Poza grafiką warsztatową i użytkową zajmowała się także malarstwem sztalugowym oraz tworzyła mozaiki i malowane reliefy z drewna, betonu, stali. Wystawiała indywidualnie w Rzymie (1959), Dublinie (1966 i 1969) oraz Paryżu (1968). Brała udział w wielu wystawach zbiorowych Polsce i zagranicą (Londyn, Dublin). Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów w Paryżu, Rzymie i Dublinie oraz w kolekcjach prywatnych w Irlandii, Włoszech, Francji i USA.