Interpretacja ruchu, 1959 r.

"Interpretacja ruchu" to jedna z najbardziej ikonicznych prac Alfreda Lenicy, zaliczanego w poczet najważniejszych artystów współczesnych i pioniera taszyzmu w Polsce. Kompozycja znalazła się na pierwszej wystawie Lenicy w Krzysztoforach, inaugurującej przyjęcie tego artysty - już warszawiaka - do II Grupy Krakowskiej. Wibrująca kompozycja tym samym należy do pierwszych dzieł nurtu taszyzmu, które zostały zaprezentowane światu po zniesieniu doktryny socrealizmu. Jednak Lenica dalece wykraczał poza jeden nurt. Jak pisała Bożena Kowalska w katalogu wystawy w Galerii 72: "Z malarstwem taszyzmu łączy Lenicę zawsze obecny w jego malarstwie moment akceptowanego, a nawet programowego przypadku; z malarstwem gestu - grafologiczny ślad ruchu dłoni prowadzącej narzędzie po powierzchni płótna. Z surrealizmem - spontaniczny, automatyczny zapis stanów psychicznych".
W nawiązaniu do przyjęcia Lenicy do II Grupy Krakowskiej, Erna Rosenstein pisała: "Alfred Lenica był jedynym członkiem przyjętym do Grupy Krakowskiej prosto z Warszawy". Powodował to fakt, że mimo miejsca zamieszkania poza stolicą Małopolski, abstrakcjonista był silnie związany ze środowiskiem krakowskim. Od 1948 roku, kiedy odbyła się I Wystawa Sztuki Nowoczesnej, brał on udział we wszystkich ważnych prezentacjach Grupy Krakowskiej. Pozostawał też w wieloletniej przyjaźni z niektórymi jej twórcami, szczególnie z Tadeuszem Kantorem i Erną Rosenstein. Krakowianie mieli decydujący wpływ na rozwój jego osobowości twórczej. Spędzony w Krakowie czas wojny okazał się momentem zwrotnym, inspirującym do tworzenia sztuki awangardowej.
Ostatnie lata okupacji i pierwsze lata powojenne to przełomowy okres twórczości Alfreda Lenicy. Powstało wtedy wiele rysunków, akwarel, gwaszy, temper, kolaży, dekalkomanii i prac olejnych. Eksperymenty technologiczne, poprzez sterowany w dekalkomaniach przypadek, doprowadziły Lenicę w 1949 roku do pierwszej w Polsce kreacji taszyzmu. Poszukiwania artystyczne Lenicy były równoległe do doświadczeń członków Grupy Krakowskiej. W 1965 roku, kiedy nastąpił oficjalny akces abstrakcjonisty do ugrupowania, był on w szczytowym momencie rozwoju twórczego i kariery artystycznej.
Kiedy w 1949 roku użyto po raz pierwszy terminu "action painting" w odniesieniu do techniki stosowanej przez Jacksona Pollocka, w Polsce wprowadzony został socrealizm. Pionierski okres twórczości Lenicy zakłócił jego akces do socrealizmu. Malarz jednak nie porzucił drogi swojego rozwoju, malując liczne cykle prac abstrakcyjnych. Eksperymenty, praktykowane stale w pracach na papierze, stały się punktem wyjściowym dla większych kompozycji olejnych. Wielkoformatowe obrazy, zaprezentowane na pierwszej dużej indywidualnej wystawie artysty w warszawskiej Zachęcie w 1958 roku, były jednym ze zwiastunów "Odwilży" i uczyniły z Lenicy ikonę malarstwa taszystowskiego w Polsce, otwierając mu także drogę do kariery poza granicami kraju.
Lenica od końca lat 50., jak mało który polski malarz, zaistniał na arenie międzynarodowej szeregiem wystaw w Europie i Ameryce oraz prestiżową realizacją wielkoformatowego malowidła ściennego w Gmachu ONZ w Genewie (1960). Jego obrazy znalazły się także w "selekcji plastyki polskiej" nagrodzonej Grand Prix na wystawie międzynarodowej w Monako w 1964 roku. Uznanie dodało artyście skrzydeł, podróże po świecie były ożywczym impulsem i wielką inspiracją. Jego malarstwo nabrało swobody i spontaniczności. Stosując własną technikę, odsłaniał dolne jaśniejsze warstwy malatury, zdejmując miejscami kolor zewnętrzny, uzyskiwał efekt świetlistości barw, przenikania światła z wnętrza obrazu. Kolory osiągnęły głębię i przejrzystość witraży, kompozycje stały się bardziej przestrzenne i dekoracyjne. Główną osnowę prac stanowią wijące się w skomplikowanych splotach linie. Powstały wówczas obrazy, którymi definiuje się rozpoznawalny styl malarstwa Lenicy - należy do nich "Interpretacja ruchu" prezentowana w niniejszym katalogu.

Polski malarz, ojciec Jana Lenicy i Danuty Konwickiej. Teść Tadeusza Konwickiego.
Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą.
W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora.
Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył w nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak "Młody Bierut wśród robotników" (1949), "Pstrowski i towarzysze", "Przyjęcie do Partii", "Czerwony plakat" (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy "Tracimy dniówki" z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię.
Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi.
Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym.
Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.