Kompozycja, 1963 r.

Styl Lenicy, który widać wyraźnie w prezentowanym obrazie był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Od końca lat pięćdziesiątych artysta tworzył obrazy olejne o dużych formatach. Technika malarska stosowana przez Lenicę opierała się na uzyskiwaniu prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby. Artysta chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Jego znakiem firmowym były wirujące, często obwiedzione konturem formy tworzone podobną do dekalkomanii metodą.

W 1963 roku, kiedy powstawała prezentowana praca, Alfred Lenica był u szczytu swoich możliwości artystycznych. Okres, w którym należy rozpatrywać ten obraz, rozpoczyna się jednak nieco wcześniej, w późnych latach 50., kiedy prawie sześćdziesięcioletni artysta przeprowadził się do Warszawy. W 1958 roku odbyła się duża, indywidualna wystawa Lenicy w stołecznej Zachęcie. Stanowiła ona nie tylko podsumowanie dotychczasowego dorobku artysty, ale była też początkiem całej serii ekspozycji, zarówno w kraju jak i za granicą. W związku z rosnącą rozpoznawalnością artysta zaczyna coraz więcej podróżować. Na przełomie 1959/60 roku przebywał na zaproszenie ONZ w Genewie, gdzie opracował malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Dwa lata późnej otrzymał Grand Prix na 1. Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego. W tym czasie, mimo licznych podroży, utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach.