Kompozycja, 1968 r.

W 1925 roku podjął studia w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych w Poznaniu. W latach 30. interesował się malarstwem nowoczesnym i czerpał inspiracje z kubizmu. Od końca lat 40. tworzył w duchu taszyzmu. Zafascynowany surrealizmem, włączył się w nurt działań krakowskiej awangardy. Po okresie realizmu socjalistycznego, w 2 poł. lat 50. kontynuował prace nad malarstwem typu informel i powrócił do eksperymentów z materią malarską. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej przez wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Bożena Kowalska napisała w katalogu do wystawy Lenicy w Galerii 72, że "z malarstwem taszyzmu łączy Lenicę zawsze obecny w jego malarstwie moment akceptowanego, a nawet programowego przypadku; z malarstwem gestu - grafologiczny ślad ruchu dłoni prowadzącej narzędzie po powierzchni płótna. Z surrealizmem - spontaniczny, automatyczny zapis stanów psychicznych". Od 1965 roku należał do Grupy Krakowskiej. Brał udział w większości plenerów w Osiekach. W 1962 roku otrzymał Grand Prix na 1. Festiwalu Malarstwa Współczesnego w Szczecinie.