Wojna, 1957 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska

"W okresie formalizmu byłem pod wrażeniem pewnych teorii naukowych i stąd czerpałem tematykę, jak dno morza, formy spod mikroskopu, biologia; potem przyszedł nawrót do człowieka i jego pracy, zerwanie z formalizmem i realizm będący sprawdzianem twórczości artysty i jego pracy nad sobą".

– ALFRED LENICA

Alfred Lenica był jednym z artystów, który wpłynął na powojenny obraz awangardowej sztuki, uważany był zarówno za prekursora taszyzmu, jak i jednego z nielicznych przedstawicieli sztuki surrealistycznej w Polsce. Krytycy, między innymi Janusz Bogucki, zwrócili uwagę, że Lenica konsekwentnie reprezentował nurt międzynarodowy, wypracowując nowotarskie rozwiązania formalne, nie tylko na gruncie polskim, lecz również w skali światowej.

Prezentowany obiekt nawiązuje do doświadczeń wojennych artysty, który jako Polak zamieszkujący ziemie okupowane przez niemieckie wojska został przymusowo przesiedlony wraz z rodziną z Poznania do Mielca. W jego twórczości powojennej do głosu dochodzi zaangażowanie w kwestie polityczne, jednak przykryte pod płaszczem poetyki nadrealizmu. Za pomocą techniki kolażu, przetarć kolejnych warstw farby, rozlewanego tuszu odmalował dekoracyjne i tajemnicze formy budzące skojarzenia zarówno ze skamielinami, podziemnym światem organicznym, a także cmentarzyskiem gęsto usianym kośćmi czy polem bitwy.

Ważnym czynnikiem kształtującym oblicze sztuki Lenicy był jego niewątpliwy talent muzyczny, oraz życzenie zostania zawodowym skrzypkiem w przyszłości. Po opuszczeniu rodzinnego miasta znalazł zatrudnienie w Teatrze Wielkim w Poznaniu, a wkrótce postanowił także dalej kształcić swoje umiejętności w tej materii w Państwowym Konserwatorium Muzycznym. Dopiero po uzyskaniu dyplomu, ale także swoistej pewności w swój talent, pozwolił malarstwu odegrać istotniejszą rolę w jego życiu. Wiedzę dotyczącą historii sztuki i technik artystycznych zdobywa początkowo kierując się własną konsekwencją. A w kolejnych latach dzięki studiom w prywatnym Instytucie Sztuk pod okiem Adama Hannytkiewicza. Lenica nigdy nie odebrał profesjonalnej edukacji na żadnej z akademii sztuk pięknych, do wirtuozerskich rozwiązań z zakresu kompozycji i doboru barw doszedł na drodze samodzielnie prowadzonych eksperymentów i prób. Od lat 30. Symultanicznie realizował się w roli muzyka, jak i malarza. Jego znajomi wspominali, że, będąc w operze, zawsze miał ze sobą szkicownik, dzięki któremu szybko szkicował otaczającą go rzeczywistość. Również jego malarstwo w tym okresie było raczej tradycyjne, tworzył pejzaże, portrety i martwe natury, które jednak dążyły do syntezy, geometryzacji form.

Rok 1940 stanowił pewien zwrot, bowiem zauważalna stałą się predylekcja ku sztuce abstrakcyjnej, jednak malowanej w bardzo ekspresyjny sposób, przy wykorzystaniu gęstej i grubo nakładanej farby olejnej. W 1940 decyduje się na wyjazd do Krakowa, gdzie wstąpił do powołanej przez władze niemieckiej orkiestry, co zapewniło mu nie tylko zabezpieczenie finansowe, lecz także ochronę w trudnych czasach. Dzięki znajomości z Kujawskim nawiązał kontakt z awangardowym krakowskim środowiskiem, pomimo decyzji o powrocie do rodzinnego Poznania, w 1948bierze udział w słynnej Wystawie Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki. W stolicy Wielkopolski, wraz z Idefonsem Houwaltem, Feliksem Nowowiejskim powołał do życia grupę4F + R, której nazwa jest szkicowym zarysowaniem programu młodych twórców, aliteracja ta oznaczała formę, farbę, fakturę i fantastykę. Litera R była dodatkiem Lenicy, który optował za programowym realizmem, oznaczającym przede wszystkim zaangażowanie w kwestie społeczne .Kolejnym postulatem młodych artystów był wymóg inwencji, nie podążanie za znanymi skądinąd rozwiązaniami, ale tworzenie całkowicie nowych i oryginalnych form. Już od końca dekady lat40. prowadził pionierskie eksperymenty, w których niektórzy krytycy widzą narodziny taszyzmu. Korzystał z technik używanych niezależnie przez surrealistów oraz przez Jacksona Pollocka, a polegających na rozlewaniu farby na płótnie, które następnie ustawiał pionowo i tworzył zacieki. Angażując przypadek oraz automatyzm psychiczny do repertuaru narzędzi malarskich, wypracował styl, który był konstytutywnym elementem i polegał na nonkonformizmie i podważaniu tego, co pewne i znane.

Polski malarz, ojciec Jana Lenicy i Danuty Konwickiej. Teść Tadeusza Konwickiego. Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą. W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył w nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak "Młody Bierut wśród robotników" (1949), "Pstrowski i towarzysze", "Przyjęcie do Partii", "Czerwony plakat" (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy "Tracimy dniówki" z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię. Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.