Ludzie-Drzewa III, 1957 r.

Chociaż krytycy sztuki (m.in. Urszula Czartoryska i Wiesław Borowski) zgodnie przyznają, że cykl "Ludzie-drzewa" jest jednym z węzłowych punktów w twórczości Aliny Szapocznikow, nie doczekał się on dotychczas osobnego opracowania. Wynika to z bardzo prozaicznych przesłanek: cztery rzeźby tworzące cykl uległy rozproszeniu niedługo po zaprezentowaniu ich na monograficznej wystawie Szapocznikow w Zachęcie w 1957 r. Los trzech z nich pozostaje do dziś zagadką. Znane są jedynie z prasowych reprodukcji i fotografii przechowywanych w archiwum Instytutu Sztuki PAN. Jedyną pracą, której historię da się prześledzić, jest prezentowana w naszym katalogu kompozycja nr III. Dzięki zachowanej korespondencji artystki z jej mężem, Ryszardem Stanisławskim, możemy bardzo precyzyjnie określić czas, w którym pracowała ona nad cyklem "Ludzie-drzewa". W liście z 8 lipca 1957 Szapocznikow pisała "Chcę 13 pojechać do Łodzi (urodziny mamy), a potem wziąć się do tej ceramiki" (Kroją mi się piękne sprawy. Listy Aliny Szapocznikow i Ryszarda Stanisławskiego, Warszawa 2012, s. 295). Pod koniec sierpnia rzeźby musiały już być gotowe. 2 września można je było oglądać w Zachęcie, na wystawie rzeźbiarki.

Alina Szapocznikow urodziła się 16 maja 1926 roku w Kaliszu. Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. W czasie wojny przebywała w getcie w Pabianicach, a potem kolejno więziona była w niemieckich obozach koncentracyjnych: Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu, mimo iż jej matka wróciła do Łodzi, Szapocznikow zdecydowała się zamieszkać w Pradze. Podjęła tam artystyczną praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a następnie rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium Szapocznikow cztery lata studiowała w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do przerwania nauki. W 1951 roku artystka wróciła do Polski i na stałe osiadła w Warszawie, gdzie posiadała pracownię. Początkowo wykonywała rzeźby w obowiązującym socrealistycznym stylu, były to głównie projekty i realizacje pomnikowe. Po tzw. odwilży w połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę i tworzywo. Powstają wtedy rzeźby wyznaczające kolejne etapy w twórczości artystki. Figury kobiet: Pierwsza miłość, Trudny wiek; organiczne formy: Pnąca, Bellissima; rozpięte na stalowych rusztowaniach masy materii, które zdają się drwić z prawa grawitacji: Maria Magdalena, Błazen. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. W pracowni w Malakoff eksperymentowała z nowymi materiałami: poliestrem czy poliuretanem. Tworzyła głownie kompozycje przestrzenne z wykorzystaniem odlewów własnego ciała, jak i osób jej bliskich. Pod koniec życia niektóre z jej projektów miały charakter konceptualny. Zmarła dziesięć lat później, w sanatorium Praz-Coutant w Passy, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Za decydujące dla odczytywania sztuki Szapocznikow uznać można eksponowanie napięć i kontrastów istniejących pomiędzy pięknem - brzydotą, radością - smutkiem, wewnętrzną energią - rozpadem, witalnością - niedomaganiami ciała. Ten punkt wyjścia wynika z patrzenia na jej dzieła przez pryzmat biografii, która uległa swego rodzaju procesowi mitologizacji. Na podstawie tekstów pisanych z perspektywy wspomnień wyłonił się spójny obraz Szapocznikow - pełnej życia, ciężko doświadczonej przez los, wcześnie zmarłej pięknej kobiety. Jej pogoda ducha, uroda, energia widoczna w sposobie bycia i tworzenia, w zestawieniu z ciężkimi doświadczeniami: pobytem w getcie i obozach koncentracyjnych, przebytą gruźlicą, niemożliwością urodzenia dziecka i chorobą nowotworową, wydają się rzucać cień na całą jej spuściznę artystyczną oraz stanowić jeden z głównych kluczy interpretacyjnych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.