Ptak, 1959 r.

"Ptak" wpisuje się w serię prac Szapocznikow powstałych w latach 1958-60. Cechują się one charakterystyczną ekspresyjną i organiczną formą i odwróconym środkiem ciężkości. Swoje formy czerpią z repertuaru kształtów świata przyrody. Obok "Ptaka" wymienić można takie kompozycje jak: "Kwiat" (1959-60), "Kwiato-ptak" (1959-60), "Duet" (1959-60) czy "Murzyńska śpiewaczka" (1959-60).
Charakterystyczne dla tego okresu są również eksperymenty artystki z materiałem rzeźbiarskim. Szapocznikow wykorzystywała w swoich kompozycjach cement plastyczny. Najpierw powstawała żelazna konstrukcja, na którą Szapocznikow nakładała odlane w formach betonowe fragmenty i dodawała spajające je elementy ze świeżej masy. Tworzyła w pośpiechu - na uformowanie ostatecznego kształtu ze stygnącej masy miała około godziny. Modelowała ją rękoma, dlatego na wielu rzeźbach widoczne są ślady jej dłoni. Zebrane z okolicznych warsztatów żelazne opiłki, które mieszała z betonem, nadawały jej rzeźbom twardości. Dzięki ich wykorzystaniu uzyskiwała również interesujące efekty kolorystyczne, takie jak charakterystyczne rude zabarwienie wywołane przez korodujące opiłki, które ożywiały i dynamizowały fakturę, a czasem pogłębiały wrażenie martwoty i rozkładu (np. w rzeźbie "Ekshumowany" z 1955 roku). Ze względu na charakter materiału tworzenie kompozycji poprzedzały liczne szkice koncepcyjne, artystka nigdy nie przystępowała do pracy, nie mając wizji ostatecznego kształtu rzeźby. W przypadku "Ptaka" dysponujemy ich dużym zespołem (fotograficzne reprodukcje szkiców do rzeźby znajdują się w archiwum IS PAN w Warszawie).


Alina Szapocznikow urodziła się 16 maja 1926 roku w Kaliszu. Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. W czasie wojny przebywała w getcie w Pabianicach, a potem kolejno więziona była w niemieckich obozach koncentracyjnych: Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu, mimo iż jej matka wróciła do Łodzi, Szapocznikow zdecydowała się zamieszkać w Pradze. Podjęła tam artystyczną praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a następnie rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium Szapocznikow cztery lata studiowała w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do przerwania nauki. W 1951 roku artystka wróciła do Polski i na stałe osiadła w Warszawie, gdzie posiadała pracownię. Początkowo wykonywała rzeźby w obowiązującym socrealistycznym stylu, były to głównie projekty i realizacje pomnikowe. Po tzw. odwilży w połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę i tworzywo. Powstają wtedy rzeźby wyznaczające kolejne etapy w twórczości artystki. Figury kobiet: Pierwsza miłość, Trudny wiek; organiczne formy: Pnąca, Bellissima; rozpięte na stalowych rusztowaniach masy materii, które zdają się drwić z prawa grawitacji: Maria Magdalena, Błazen. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. W pracowni w Malakoff eksperymentowała z nowymi materiałami: poliestrem czy poliuretanem. Tworzyła głownie kompozycje przestrzenne z wykorzystaniem odlewów własnego ciała, jak i osób jej bliskich. Pod koniec życia niektóre z jej projektów miały charakter konceptualny. Zmarła dziesięć lat później, w sanatorium Praz-Coutant w Passy, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Za decydujące dla odczytywania sztuki Szapocznikow uznać można eksponowanie napięć i kontrastów istniejących pomiędzy pięknem - brzydotą, radością - smutkiem, wewnętrzną energią - rozpadem, witalnością - niedomaganiami ciała. Ten punkt wyjścia wynika z patrzenia na jej dzieła przez pryzmat biografii, która uległa swego rodzaju procesowi mitologizacji. Na podstawie tekstów pisanych z perspektywy wspomnień wyłonił się spójny obraz Szapocznikow - pełnej życia, ciężko doświadczonej przez los, wcześnie zmarłej pięknej kobiety. Jej pogoda ducha, uroda, energia widoczna w sposobie bycia i tworzenia, w zestawieniu z ciężkimi doświadczeniami: pobytem w getcie i obozach koncentracyjnych, przebytą gruźlicą, niemożliwością urodzenia dziecka i chorobą nowotworową, wydają się rzucać cień na całą jej spuściznę artystyczną oraz stanowić jeden z głównych kluczy interpretacyjnych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.