Ventre - coussin (Brzuch - poduszka), ok. 1968 r.

"Jestem przekonana, że wśród wszystkich przejawów nietrwałości, ciało ludzkie jest najważniejszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy…".
Alina Szapocznikow

Alina Szapocznikow była wybitną prekursorką i innowatorką, jedną z najoryginalniejszych polskich rzeźbiarek. Do repertuaru form rzeźbiarskich wprowadziła niezwykle szeroką gamę nowych materiałów, z którymi odważnie eksperymentowała i w efekcie tworzyła prace o przejmującej i niespotykanej ekspresji. Rzadko pojawiające się na rynku aukcyjnym, jej dzieła zawsze cieszą się dużym zainteresowaniem kolekcjonerów. Najważniejszym tropem interpretacyjnym twórczości Aliny Szapocznikow są jej osobiste doświadczenia. Artystka stworzyła swój unikalny język form, służący do wyrażania przemian zachodzących w ludzkim ciele. Pragnęła też upamiętnić ciała bliskich jej osób, a zwłaszcza własne, co było silnie związane z postępowaniem nieuleczalnej choroby.

Lata 60. to okres wielu zmian w życiu Aliny Szapocznikow. W 1963 artystka wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. W tym okresie nawiązała kontakty z ruchem artystów spod znaku Nouveau Réalisme - "Nowego realizmu", wśród których byli tacy artyści jak Niki de Saint Phalle, a któremu przewodził francuski krytyk Pierre Restany. Pomimo licznych nowych znajomości oraz inspiracji artystka w centrum artystycznych eksperymentów stawiała intymność. W swojej paryskiej pracowni w Malakoff eksperymentowała z nowymi materiałami, takimi jak poliester czy poliuretan. Ten drugi posłużył Szapocznikow do wykonania obiektów z serii "Brzuch-poduszka". Z powodu jego niezwykłych właściwości, szybkiego powiększania swojej objętości oraz faktu, iż można go od razu formować, posłużył artystce do licznych eksperymentów.

W tym okresie rzeźbiarka tworzyła przede wszystkim kompozycje przestrzenne, wykorzystując w nich odlewy części ciała osób jej najbliższych. Do wykonania serii, z której pochodzi prezentowany obiekt, modelką artystki została Arianne Raoul - ówczesna narzeczona Rolanda Topora. Na podstawie tego motywu powstała cała seria: prace w białym winylu, forma klepsydry z dwóch brzuchów ("Petits ventres",
"Grand Ventres", "Ventres marbre"), wreszcie duża seria "Expasion". Na koniec narodził się pomysł użytkowych poduszek. "Ventre-Coussin" są wynikiem wykorzystania odlewu brzucha do stworzenia serii poduszek z miękkiego poliuretanu. Powstałe w efekcie obiekty były produktami wręcz designerskimi. Sama artystka chciała, aby weszły do masowej produkcji oraz zostały wykorzystywane właśnie jako poduszki bądź przynoszące radość zabawki. W 1968 roku artystka wykonała przeszło sto takich obiektów, które trafiły do domów oraz przedszkoli. Gipsowy Brzuch - "materiał źródłowy" do przytoczonych serii - znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

Prace z tego okresu nieraz postrzegane są jako efekt eksperymentu w twórczości Szapocznikow. W tym czasie pojawiły się nowe ujęcia kwestii ciała i jego prezentacji. Szapocznikow zajmowała się traumatycznymi wątkami pamięci Holokaustu, ograniczeń ludzkiego ciała, choroby przy jednoczesnej afirmacji życia oraz sile kobiecej ekspresji. Jak podsumował zmiany zachodzące w twórczości artystki Pierre Restany w katalogu wystawy w Zachęcie, która odbyła się w 1967 roku: "Później ekspresjonizm tkwiący głęboko w naturze artystki począł ewoluować w kierunku coraz to większej obiektywizacji. Przypadkowe znaleziska zaczęła ona zastępować odlewami ciała ludzkiego, bezpośrednimi ujęciami swojego własnego ciała: torsu, ust, łydki czy nogi. Jednocześnie strukturalne formy podstawy, owe formy "niosące" upraszczały swój modelunek, akcentowały swój schematyzm. W miarę jak prace artystki się humanizowały pod ciśnieniem owych bezpośrednich zapożyczeń anatomicznych, traciły one na rozdzierającej dramatyczności ekspresji, by osiągnąć pewną trudną do zdefiniowania jakość oderwania i dystansu, nader zdumiewającą pogodę ducha. Artystka zdawała się powoli wyzwalać ze swojej długiej udręki, z koszmaru wojny i obozów: zaczynała się budzić do życia, do obiektywnej i spokojnej świadomości świata" (Pierre Restany, tłum. Jerzy Lisowski, Alina Szapocznikow, Rzeźba, katalog wystawy w Zachęcie, Warszawa 1967, s. nlb.).

Alina Szapocznikow urodziła się 16 maja 1926 r. w Kaliszu. Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. W czasie wojny przebywała w getcie w Pabianicach, a potem kolejno więziona była w niemieckich obozach koncentracyjnych: Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu, mimo iż jej matka wróciła do Łodzi, Szapocznikow zdecydowała się zamieszkać w Pradze. Podjęła tam artystyczną praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a następnie rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium Szapocznikow cztery lata studiowała w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do przerwania nauki. W 1951 r. artystka wróciła do Polski i na stałe osiadła w Warszawie, gdzie posiadała pracownię. Początkowo wykonywała rzeźby w obowiązującym socrealistycznym stylu, były to głównie projekty i realizacje pomnikowe. Po tzw. odwilży w połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę i tworzywo. Powstają wtedy rzeźby wyznaczające kolejne etapy w twórczości artystki. Figury kobiet: Pierwsza miłość, Trudny wiek; organiczne formy: Pnąca, Bellissima; rozpięte na stalowych rusztowaniach masy materii, które zdają się drwić z prawa grawitacji: Maria Magdalena, Błazen. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. W pracowni w Malakoff eksperymentowała z nowymi materiałami: poliestrem czy poliuretanem. Tworzyła głownie kompozycje przestrzenne z wykorzystaniem odlewów własnego ciała, jak i osób jej bliskich. Pod koniec życia niektóre z jej projektów miały charakter konceptualny. Zmarła dziesięć lat później, w sanatorium Praz-Coutant w Passy, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Za decydujące dla odczytywania sztuki Szapocznikow uznać można eksponowanie napięć i kontrastów istniejących pomiędzy pięknem - brzydotą, radością - smutkiem, wewnętrzną energią - rozpadem, witalnością - niedomaganiami ciała. Ten punkt wyjścia wynika z patrzenia na jej dzieła przez pryzmat biografii, która uległa swego rodzaju procesowi mitologizacji. Na podstawie tekstów pisanych z perspektywy wspomnień wyłonił się spójny obraz Szapocznikow - pełnej życia, ciężko doświadczonej przez los, wcześnie zmarłej pięknej kobiety. Jej pogoda ducha, uroda, energia widoczna w sposobie bycia i tworzenia, w zestawieniu z ciężkimi doświadczeniami: pobytem w getcie i obozach koncentracyjnych, przebytą gruźlicą, niemożliwością urodzenia dziecka i chorobą nowotworową, wydają się rzucać cień na całą jej spuściznę artystyczną oraz stanowić jeden z głównych kluczy interpretacyjnych.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.