Akt dziewczęcy, 1944 r.

Okres formacji artystycznej Andrzeja Daczyńskiego przypadł na trudne czasy wojny. Rzeźbiarz studiował krótko w okupowanym przez Sowietów Lwowie i od 1940 roku, aż do wybuchu Powstania Warszawskiego w konspiracyjnej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego profesorem był tam m.in. Franciszek Strynkiewicz.
W czasie wojny pracownia młodego artysty znajdowała się w willi "Jazłowianka" w Świdrze. W tym samym domu matka artysty, Henryka, prowadziła "pensjonat", w którym Daczyńscy ukrywali Żydów. Andrzej był w tym czasie uwikłany w konspirację i służył jako podchorąży IV Obwodu Armii Krajowej. Nawiązał współpracę z Żydowską Organizacją Bojową i organizował przyjęcia Żydów do domu matki. "Pensjonat" i pracownia rzeźbiarska funkcjonowały do października 1943 roku, kiedy ktoś złożył donos na Daczyńskich. W czasie przeszukania Andrzeja nie było na miejscu, dzięki czemu uniknął aresztowania.

Prezentowany "Akt dziewczęcy" powstał już po tych wydarzeniach, zapewne w pierwszej połowie 1944 roku. Klasycyzujący sposób opracowania sylwetki oraz układ rąk modelki (stanowiący być może echo ikonografii nowożytnej) pozwalają widzieć w "Akcie" dzieło twórcy w pełni dojrzałego. Talent Daczyńskiego objawił się także w subtelnym opracowaniu detali, zaczerpniętym zapewne od Strynkiewicza i prac warszawskich artystów międzywojnia. Rozwojowi talentu Daczyńskiego kres położył wybuch Powstania Warszawskiego. Rzeźbiarz zginął w patrolu bojowym pod Piasecznem. We wrześniu zniszczeniu uległa pracownia artysty i większość jego prac. "Akt dziewczęcy", jako jedna z nielicznych prac, przetrwał wojnę i pozostał w kolekcji matki artysty - Heleny Daczyńskiej. Pojawienie się na rynku aukcyjnym pracy tego artysty stanowi prawdziwy ewenement.