Ikonogram 39, 1975 r.

WYSTAWIANY:
- Andrzej Dłużniewski, Ikonogramy, Galeria Akumulatory 2, Poznań, 1976

LITERATURA:
- Luiza Nader, Konceptualizm w PRL, Warszawa 2009, s. 250 (il.)

„Ikonogramy” to seria 55 prac autorstwa Andrzeja Dłużniewskiego, powszechnie uznawanych za najważniejsze w jego dorobku. Stworzone na przestrzeni lat 1972-73, odwoływały się do wizerunku (ikono-) i zapisu, a także rysunku (gr. gramma: „litera”, „napis”, „księga”, „pismo”). W 1976 roku były eksponowane w galerii Akumulatory. Ich źródło stanowiła refleksja nad granicami obrazu i jego ramy. Po licznych przekształceniach, kompozycja traci realność, stając się quasi-konstruktywistycznym abstraktem. Rama, czyli fizyczna granica dzieła, zostaje zredukowana do znaku. Jak mówił: „Nieco rozgoryczony. Stało się, iż straciłem wszelką ciekawość i zapał w pogłębianiu wiedzy o środki obszaru, jakim zajmowałem się przez ostatnich kilka lat. (...) rysując czarne, konwencjonalne ramy nieistniejących obrazów, poddając je rozkładom geometrycznym itp. ewolucjom, miałem nadzieję zbliżenia, może zrozumienia, może przeżycia owego specyficznego miejsca, jakie zajmuje wszelki ślad, miejsca będącego punktem cumowniczym dla artystycznej notacji. Żmudna, mozolna praca nad opisywaniem tego punktu, może nawet w połowie nieukończona, nudzi mnie jednak śmiertelnie” (Andrzej Dłużniewski, cyt. za: Luiza Nader, Konceptualizm w PRL, Warszawa 2009, s. 150). Sztuka Dłużniewskiego jest ulotna, niekonwencjonalna, a przede wszystkim intelektualna. W serii „Ikonogramów” centrum zainteresowania stanowił problem stosunku tego, co wewnątrz obrazu do sfery zewnętrznej, rozciągającej się poza jego ramami. Do tegoż problemu odnosiła się praca „Exterieurment”, zaprezentowana w Galerii Repassage. Była to odwrotność environmentu, a więc stanowiła refleksję o miejscu, które zajmuje dzieło sztuki wobec obszaru pozaartystycznego. Do oczekiwań wobec sztuki artysta odniósł się w ironicznej pracy „Obraz, replika, kopia”. Posługując się tymi trzema pojęciami Dłużniewski zbudował zbitki pojęć odnoszących się do coraz bardziej absurdalnych konfiguracji: Obraz Repliki Kopii, Replika Obrazu Kopii czy w końcu Kopia Obrazu Kopii Obrazu Kopii Repliki Obrazu Repliki Obrazu. Kolejnym etapem refleksji było zaprezentowanie „Śladu po obrazie”, które miało miejsce w 1979 roku w starej kamienicy przy Foksal w Warszawie. W opuszczonym mieszkaniu na jednej ze ścian pozostał ślad po zdjętym obrazie, który kiedyś na niej wisiał. Artysta wykonał fotografię przedstawiają owo miejsce, podkreślając, że sztuka istnieje nawet wówczas, gdy jej nie widzimy, nadając jej sens pewnej potencjalności. Intelektualna twórczość Andrzeja Dłużniewskiego niełatwo poddaje się analizie. Artysta stosował rozmaite środki wyrazu, zmieniając medium w zależności od potrzeby dyktowanej przez nurtujące go problemy lub pytania. Dłużniewski równie chętnie posługiwał się zarówno słowem, jak i rysunkiem czy fotografią, malował obrazy, składał kolaże, budował para-przedmioty, był autorem performansów, działań procesualnych, environments, instalacji przestrzennych, nie nadając żadnemu z tych sposobów wypowiedzi nadrzędnego znaczenia. W latach 1958-60 studiował architekturę na Politechnice Wrocławskiej. Następnie jako wolny słuchacz uczęszczał na Wydział Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1961 roku pracował w Telewizji Polskiej jako rekwizytor i inspicjent. Opublikowanie jego opowiadań we „Współczesności” pozwoliło mu zostać młodszym redaktorem. W 1962 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby w pracowni Mariana Wnuka i w Pracowni Projektowania Brył i Płaszczyzn Oskara Hansena, które ukończył w 1968 roku. Od 1970 roku wykładał na warszawskiej ASP. W latach 1980-1993 z żoną Emilią, malarką, organizował wystawy, odczyty i spotkania artystów polskich i zagranicznych w swoim mieszkaniu przy Piwnej 20/26, które w tym czasie stało się ważnym ośrodkiem życia artystycznego. Po utracie wzroku artysta nie zrezygnował z działalności pedagogicznej, w której pomaga mu asystentka kontrolująca stronę wizualną prac przygotowywanych przez studentów. Praca na ASP, książka „Odlot”, pisana przez dwa lata po wypadku, oraz maleńkie rzeźby Geonautów pomogły Dłużniewskiemu powrócić do działań na polu sztuki.

W latach 1958-60 studiował architekturę na Politechnice Wrocławskiej, w latach 1960-61 jako wolny słuchacz uczęszczał na Wydział Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1961 roku pracował w Telewizji Polskiej jako rekwizytor i inspicjent, a po opublikowaniu jego opowiadań we "Współczesności", także jako młodszy redaktor. W 1962 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby w pracowni Mariana Wnuka i w Pracowni Projektowania Brył i Płaszczyzn Oskara Hansena, które ukończył w 1968 roku. Był jednym z najbadziej konsekwentnych artystów awangardowych, a swoje spójne tematycznie i stylistycznie prace realizował w różnych technikach, m.in. malarstwie, rysunku, fotografii, plakatu, interesował się również literaturą i lingwistyką. Jego twórczość często posiłkuje się słowem, przez co jego dzieła są zbliżone do konceptualizmu. Laureat nagrody im. Katarzyny Kobro (2003) oraz nagrody im. Jana Cybisa (2006).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.