Las, 2003 r.

"(...) W sztuce XX i XXI wieku mało jest prób krytycznych poznawczego widzenia natury. W sztuce polskiej znajduję je w malarstwie Władysława Strzemińskiego - szczególnie w jego pracach solarystycznych (...). Andrzej Fogtt w swoim malarstwie temu właśnie problemowi poświęcił najwięcej uwagi. Przez lat kilkadziesiąt studiował naturę odrzucając artystyczne i medialne schematy zniewalające widzenie i analizował wolne od nich, własne postrzeganie świata. Dzięki konsekwencji i pasji poznawczej odkrywa nie tylko sens porządku natury, ale również własny typ narzędzi, które służą mu do poznawania świata.
Swoim malarstwem potwierdza to, co Maurice Merleau-Ponty kiedyś powiedział: `...świat postrzegany przez człowieka jest tej natury, iż dzięki pewnemu uporządkowaniu elementów pozwala nam wywołać nie tylko znaki odruchowych intencji, ale również naszego stosunku do bytu`.
Obrazy Fogtta odkrywają przede wszystkim energię, z jaką natura oddziałuje na nas. Odbieramy ją przez pryzmat dynamicznych cząstek tworzących uchwytną dla naszego postrzegania istotę natury, dynamikę sił żywiołów natury. W czystym postrzeganiu ta właściwość natury narzuca nam się nade wszystko. Fogtt sam wyposażony przez naturę w zasoby energii, ma szczególny dar odbioru tej istotnej dla przyrody właściwości. Energii natury, stanowiącej nasze otoczenie, decydującej o naszej sytuacji egzystencjalnej. To właśnie określa styl jego malarstwa. Styl, który odróżnia jego malarstwo. Styl, który wyróżnia jego malarstwo w sztuce polskiej przełomu XX i XXI wieku. Doświadczenie tej twórczości wolnej od cudzych schematów, osobistej i właśnie dlatego wolnej - zyskiwać będzie na doniosłości".
Krzysztof Kostyrko, Malarstwo Andrzej Fogtta, [w:] Andrzej Fogtt, Warszawa 2011, s. 217