PORTRET JÓZEFY KUCZYŃSKIEJ, 1864 r.

Andrzej Grabowski studiował w latach 1849-55 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. K. Stattlera, W. Łuszczkiewicza i A. Płonczyńskiego. Dzięki pomocy finansowej W. Tarnowskiego w roku 1860 wyjechał na trzy lata do Wiednia. Przez jeden semestr uczęszczał do tamtejszej Akademii, gdzie uczył się pod kierunkiem K. Wurzingera. Utrzymywał w Wiedniu przyjazne stosunki z malarzami polskimi: A. Kotsisem, W. Leopolskim, J. Matejką i A. Grottgerem. Po upadku powstania styczniowego, w którym krótko brał udział, wyjechał w podróż do Pragi i Wiednia. Powrócił w 1864 do Krakowa, skąd wyjeżdżał do licznych dworów galicyjskich wykonując portrety na zamówienie. W roku 1866 osiadł na stałe we Lwowie. Wyjeżdżał w podróże do Włoch w 1868, 1877 i 1885/86.
Malował przede wszystkim portrety umiejętnie oddając podobieństwo i psychikę osób portretowanych. Zyskał dzięki nim niemałe uznanie i powodzenie materialne. W roku 1873 otrzymał nagrodę za portrety na Wystawie Światowej w Wiedniu. Ponadto we wcześniejszym, krakowskim, okresie twórczości malował pejzaże z widokami ruin i zamków, a także sceny rodzajowe.
Przyjaźnił się z rodziną Kuczyńskich, znaną w Krakowie dzięki Stefanowi Kuczyńskiemu - profesorowi matematyki i fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz jego sześciu pięknym córkom. Bywali u nich zwłaszcza młodzi artyści (m. in.: Grottger, Juliusz Kossak), literaci, politycy, naukowcy, działacze społeczni.
Prezentowany obraz ukazuje podobiznę Józefy Kuczyńskiej. Jest to specyficzny portret wykonany, wg Mariana Minicha - autora monografii Andrzeja Grabowskiego, przez dwóch artystów - przyjaciół: Artura Grottgera, który rozpoczął pracę nadając jej charakterystyczny rys oraz Andrzeja Grabowskiego, który zajął się opracowaniem malarskim [Marian Minich, Andrzej Grabowski 1833-1886. Jego życie i twórczość, Wrocław 1957, s. 175].
Obraz jest reprodukowany w ww. pracy - nr il. 45.