RODZINA, 1980

"Andrzej Mierzejewski uważał, że sztuka jest efektem temperamentu twórcy. Powinna działać na inne temperamenty. I twierdził, ze obrazy powinny mówić same za siebie, powinny walczyć o swój byt. I to nie tylko teraz, lecz stale i uporczywie dojrzewać w czasie.

Jego obrazy nadal nie pozostawiają widza obojętnym, bo mówią nie tylko o osobistym doświadczeniu twórcy, ale także o sprawach dla każdego najważniejszych: życiu, miłości, śmierci. [...]. Jego sztuka pulsuje zmiennymi emocjami. Obsesja śmierci współistnieje z witalnością życia, poczucie więzi z najbliższymi z egzystencjalnymi lękami i alienacją, śmierć z erotyką, dręczące koszmary z idealnymi marzeniami, zgaszona kolorystyka w olejnych obrazach z energią barw w pastelach.
Malarstwo Andrzeja Mierzejewskiego ma wiele źródeł inspiracji. Niewątpliwie najsilniej na wyobraźnię artysty oddziałał kubizm Picassa, ekspresjonizm i egzystencjalizm, ale także, jak się wydaje, Jean Dubuffet oraz surowa tzw. art brut" (Monika Kuc, Prawdy warto szukać w sobie, Rzeczpospolita, 16.07.2014).